Gnúpverjinn - 01.12.1992, Blaðsíða 32

Sagan af prikinu
23. nóvember íór ég meö hundinn á bílnum inn að Lambafelli, sem er
skammt tyrir innan afréttargirðinguna á vestanverðum Plóamannaafréttti. Þaðan
fór ég gangandi mn að Skillandsá á móts við Illagiistanga, það hef ég reynt að
gera á undanförnum árum, ef vera kynni að kindur hafi lent þar, hafi þær komiö
innan að.
Geiri, heitinn móðurbróðir minn, geröi þetta og hann sagði mér að fé hafi
orðið þarna úti áður fyrr.
Eg gekk svo niður með ánni og sá vel vestan í Kambinn, en þar hafa líka
fundist kindur eftir allar leitir. Legar ég var svo kominn fram að Skreiðará
uppgötva ég að smalaprikið mitt hafði orðið eftir inn við á, þar sem ég tyllti mér
niður með bitann minn. Ég var kominn of langt til að snúa við til að sækja það
þar sem þetta var svo sem ekki merkilegt verkfæri, bara brotið hrífuskaft, Segir
svo ekki meira af þessari ferð.
2. janúar þennan sama vetur stóð til hjá okkur sieðafélögunum aö fara í
kringum Laxárgijúfur að ieita kinda, en vegna óhagstæðs veðurútlits var þeirri
ferð l'restað, svo mér datt í hug að skreppa eftir prikinu og iagði af stað með það
í huga.
Þegar ég kom innst í Skreiðarárdalina sá ég tvær kindur á torfu fyrir
vestan Kambinn, en hann er innan við Skiilandsá vestur undir Stóru-Laxá. Ég
komst yfir ána á ármótunum og inn fyrir kindurnar, kom þeim fram að ánni og
náði þar annarrri en hin hentist inn úr. Ég batt lambið sem ég náði og elti ána
inn að Krossgili. Þar setti hún sig niður að á og þar skildi með okkur. Ég reiddi
svo lambið fyrir framan mig á sleðanum og kom því heim. Þetta var grá
lambgimbur frá Jóni Hermannssyni á Högnastöðum, ærin var líka grá.
Daginn eftir var gerður út leiðangur. Ég fékk Melhagafeðga og Hadda í
Laxárdal með mér og alla á sleðum. Við fundum ána rétt innan við bar sem hún
hvarf mér daginn áður. við komum henni upp og eftir um klukkutíma
eltingarleik náðum við henni við snjóhengju. Við bundum saman á henni
lappirnar og settum hana á sleða sem ég var með aftaní mínum og þannig komst
hún heim.
í framhjáhlaupi má geta þess, að þessi sama ær náðist á túninu í
Skáldabúðum 12. janúar árið eftir, ásamt þremur kindum frá Stokkseyri.
En það er af prikinu að segja að það fann ég í einni af þessum föstu ferðum
míiitiiTi þarna inn eftir scm ég fór 12. desember 1989 og þar með er þetta orðið
nokkuð merkilegt prik.
Endurskoðað og umritað í byrjun vetrar 1991.
Elli Runólfur Guðmundsson.
32