Gnúpverjinn - 01.12.1992, Blaðsíða 36

daginn á eftir, en þá var ég líka orðinn hitalaus og tilbúinn að sjá, þegar hestarnir
komu heim um kvöldið með stórar drögur af ilmandi viði, ný höggnum alla leið
innan úr Búrfellsskógi.
Bins og áóur er sagt frá kom upp það vandamál með Núpsjörp, hvað ætti að
gera viö hana eftir að pabbi dó. Enginn réði almennilega við hana, en hún var
svo tengd minningunni um hann pabba, að mamma gat ekki hugsað sér að selja
hana. Mömmu datt þá í hug sjálfri að prófa hvernig þeim serndi og það
merkilega kom í ljós, að enginn réði betur við hana heldur en hún mamma. Það
var ótrúlegt að horfa á mömmu sitja þetta villta og óstýriláta fjörhross í söðli,
þar sem ásetan hlýtur að vera miklu óstöðugri en að sitja í hnakki.
Mamma álti mjög vandaðan söðul og glæsilega reiðdragt, sem var úr þykku
ullarefni, aðskorin treyja og hringskorið sítt pils og svört leðurstígvél reimuð,
sem náðu alveg upp á kálfa. Ég gleymi aldrei að sjá hana fremsta í flokki ríða
inn á Alfaskeiðsflötina, teinrétta í söðli í sínum glæsilega reiðbúningi á Núpsjörp,
þessu tryllta fjörhrossi, sem fótfim teygði sig á flugskeiði fremst í flokki margra
velríðandi manna og kvenna. Þá voru litlir strákar og lítil stelpa aftarlega í
hópnum, gjarnan sitjandi á gæruskinni, stolt af henni mömmu sinni og
reiðskjótanum hennar, henni Núpsjörp.
Hjalti Gestsson.
1. september 1991.
Til Margrétar Hjaltadóttur.
Hjalti Gestsson í Skaftholtsréttum liaustið 1991.
36