Gnúpverjinn - 01.12.1992, Blaðsíða 13

á sumardaginn fyrsta. En svo var ég á næsta fundi og það er það fyrsta sem ég
hefi af félagsmálum að segja. Þá var Brynjólfur Melsteð, hann var þar og var
fyrsti formaðurinn.
Það gekk einhvernvegin svo í bylgjum með unga fólkið, það var svo fátt af
ungu fólki á tímabili , en svo um það leyti sem Ásaskóli tók til starfa kom til
sögunnar svo margt ungt fólk, þá var það að vaxa upp aftur.
Margt af þessu er fólk sem við könnumst við, mikið félagsmálafólk .
Eg tók þátt í ungmennafélaginu og var formaður um tíma en ég tók aldrei þátt í
ieiksýningum. Hinsvegar var ég með í kirkjukórnum, því að ég hefi aiiaf haft
gaman af söng. 1 hreppsnefnd var ég kosinn ungur maður og var þar þó nokkuð
lengi.
-Þú manst sjálfsagt eftir ýmsum bœndum hér í sveit þegar þú varst að alast upp?
Þeir eru minnisstæðir margir þeirra margra hluta vegna. Fyrst þegar ég
man eftir þá var Guðjón stórbóndi í Laxárdal. Ég man eftir honum, en hann dó
1918, hann var bróðir Högna, mikill dugnaðar- og myndarbóndi.
Hann dó úr Spönsku veikinni ásamt Ámunda á Sandlæk og Gesti á Hæli.
Veikindi snerust oft uppí lungnabólgu og þá var lítið hægt að gera, eins
fengu menn oft lungnabólgu vegna slæms útbúnaðar, menn komu stundum veikir
úr ferðalögum. Þeir voru þá oft búnir að ganga fram af sér. Ferðalög voru oft
erfið og menn voru blautir og kaldir, það var erfitt að verjast bleytunni, góð
hlífðarföt voru varla til.
Vaðmálsfötin voru furðu seig, en í langvarandi slagviðri héldu þau nú ekki.
-Þaö er skrýtið að menn skyldu ekki reyna að koma sér upp hlífðarfötum
úr skinni?
Það er nú svo með skinnföt, að þau verða voðalega siæpuleg í bleytu, svo
veit ég nú bara ekkert hvort framleiðslan á skinnum hefir verið svo afskaplega
mikil, féð var bara ekkert margt, það var ekki svo margt sem var slátrað, það var
notað til þess að tramleiða ull og mjólkurmat.
- Var ekki rjómabú hérna einhversstaðar?
Jú það var þar sem Ásaskóli var byggður seinna og ég held að það hafi
aðallega verið rjómi úr kúamjólk sem var fluttur þangað. Það var ekki mikið um
fráfærur á tímabili, en svo var fært frá aftur, ætli það hafi ekki verið á fyrri
stríðsárunum. Þá var ég ekki orðinn svo gamall að ég væri farinn að smala. Þau
voru smalar þá Aldís og Lýður. Þetta var eins og í tvö ár. Ég komst ekki í það
að flytja rjómann, ég var ekki orðinn það gamali. Einar bróðir minn, Aldís og
Lýður komust í það.
-Svo skilst mér að rjómabúin hafi dottið uppfyrir, hvers vegna var það?
Já svona smátt og smátt eftir því sem mjólkurbú tóku til starfa. En eftir að
hætt var við rjómabúið í Ásaskóla þá var sett upp rjómabú í Stóru-
Mástungum. Eftir að Bjarni byggði rafstöðina, þá var hægt að reka vélarnar með
rafmagni, það var náttúrulega mikil framför.
Þar var Vilborg Bjarnadóttir rjómabústýra, hún var frá Glóru og systkini
hennar voru Jóhanna í Skarði, Loftur á Iðu og Kristín sem hérna var, móðir
Huitiu Runóifsdóttir. Eg man nú ekki hvað þetta rómabú starfaði lengi, en það
var í þó nokkur ár.
-Var Bjarni í Mástungum þáfarinn að hafa bíla íförufn?
13