Gnúpverjinn - 01.12.1992, Blaðsíða 34

farangur í bagga á þá reiðingshesta sem voru með í ferðinni og raða í vagna
öllum viðkvæmari flutningi. Þetta var gert í porti rétt við Landsbankann í
Reykjavík. Þó að vel væri haldið áfram að ferðbúast þarna í portinu, þá veittu
þeir því athygli, að maður kom á þeysireið ofan Laugaveginn og niður
Bankastræti og ekki linað á reiðinni fyrr en komið var í portið þar sem þeir voru
að ferðbúast. Þekktu þeir manninn og hestinn fljótt eftir að þeir komu auga á
hann og var þar Gestur á Hæli á Núpsjörp. Gestur snaraðist nú af baki, kastaði á
Flóabændur kveðju, batt hryssuna við einn af kengjunum sem viðskiptamenn
bankans höfðu rétt á að binda hesta sína við, meðan þeir sinntu bankaerindum.
Otrúlegt var að sjá að hryssan sýndi engin þreytumerki, en henni hafði nú verið
riðið einhesta frá Hæii til Reykjavíkur á einum degi, að sjálfsögðu lagt snemma
upp en komið á áfangastað síðdegis eftir varla meira en 12 tíma reið. Gestur
hugðist nú hlaupa upp tröppurnar þá veitti hann því athygli að á efstu tröppunni
stóð góðkunningi hans, Bjarni frá Vogi, sem um þær mundir mun hafa verið
kunnugt um þrönga fjárhagsstöðu föður míns. Hann mun hafa færst nokkuð
mikið í fang um þær mundir við margskonar framkvæmdir, sem hann var að
koma áfram, og mun hann hafa hugsað sér að koma sínum málum á traustari
grundvöll í þessari ferð.
Flóabændur sem höfðu stöðvað verkió við að ferðbúast við komu Gests,
heyrðu nú að Bjarni sagði hátt og skýrt "sæll vertu Gestur ríki á Hæli." Faðir
minn stoppaði við og horfði örskotsstund í augu Bjarna, en sagði síðan svo hátt að
allir máttu heyra um leið og hann snaraðist inn, "sæll bitlinga Bjarni."
Ásgeir Björnsson sem sagði mér þessa sögu hafði verið tvö ár vinnumaður á
Hæli áður en Gestur fór að búa og þekkti hann því vel. Vissi hann að hann léti
engan, hvorki æðri né lægri. vaða ofaní sig, frekar en afi hans forðum þegar
lögreglunni þótti hann ríða of hart á Reykjavíkurgötum.
Þegar ég man fyrst eftir mér þá hafði Núpsjörp algjöra sérstöðu í
hrossahópnum. Eftir að faðir minn dó haustið 1918 var fyrst í stað ekkert komið
á bak henni, enda kom íljótt í Ijós aó enginn réði almennilega við hana. Hún var
látin eiga nokkur folöld, en það einkennilega kom í ljós að afkæmi hennar líktust
henni mjög lítið. Elstu synir hennar þeir Þytur og Óðinn urðu báðir ágætir
brúkunarhestar, duglegir, þægir og með góðan vilja, en höfðu ekki eiginleika
gæðingsins. Þriðji sonur hennar Krummi nýttist ekki vegna þess að ekki tókst að
gelda hann almennilega. Fjórði sonurinn Jarpur var seldur til kynbóta til
hrossaræktarfélags Sand\ íkurhrepps en fórst af slysförum ungur, en að lokum
eignaðist hún dóttur og var hún nefnd Litla-Jörp. Hún reyndist þægilegt
brúkunarhross, en var framtakslítil og hafði ekkert af skerpu móðurinnar. En
einn af sonum Litlu-Jarpar var Geira-Jarpur og varð hann einhver mesti tilþrifa
hestur og viljahestur sem um getur, en hann var þrátt fyrir mikla og góða
tamningu næstum ónothæfur vegna ofríkis og endaði sem reiðhestur Sigurgeirs í
Skáldabúðum og sagði hann mér, að honum fyndist hann sem gangandi á öðrum
hestum eftir að hann fékk Geira-Jarp. Þó varð Sigurgeir að sætta sig við það
siundum, þegar nann kom neim á Geira-Jarp aó verða aö ríða nokkra hringi í
kring um bæinn áður en honum tækist að stöðva hann og varð ég einu sinni
u^juuiiui uu pvi. En þaö var ekki aíitaf þægiiegur reiðvegur i kringum bæinn
þegar dró snjó að bæjarhúsunum í Skáldabúðum og hesturinn hijóp eins hart og
34