Gnúpverjinn - 01.12.1992, Blaðsíða 35

hann væri rammfældur.
Mér íinnst ég muna enn veí eitir Uíliti, skapgerö og eiginieikum Núpsjarpar.
nuii var tagurjorp en po noKKuo aoKKjorp meO dokkt fax og tagi. haxiö var ekki
iniKiU og SKipu ser itia. Hun var tinbyggö, skarpieit meö vakandi og norkuiega
eyrnastoöu. Haisinn var fínn og kverkin rúm en heröar fremur iágar. Hiin var
boiiöng, nryggurinn ágæúega vöövaður, beinn en ekki stífur, Iendin var löng og
jöfn og ágætlega vöðvuð. Fætur voru ágætlega þurrir og réttir. Hreyfingar
léttar og kvikar. Skapgerð sterk og nokkuð hörkuieg. Hún hefur sennilega verið
aðeins 52 tommur að bandmáli á herðakamb.
Núpsjörp var dáiítið röltstygg, aðallega var hún þó framstygg og bauð
jafnan rassinn þegar átli aö ná henm og geröi sig iíkíega tií aö siá meö
afturfótum. en þó vissi ég aldrei til að hún gerði það. A húsi var hún algjört fól
og það var eiginlega ógerlegt að fóðra önnur hross með henni. Það var gott að
komast á bak henni og hún var algjörlega hrekklaust og hún var svo fótviss að
aldrei varð henni fótaskortur, þó hún hlypi stundum næstum stjórnlaust út í
tuðruiand og ófærur.
Ég minnist eins atviks frá löngu Iiðnum dögum sennilega frá haustinu 1929.
Það stóð til að fara í skóg, líklega með 6 hesta undir reiðingi og var búið að heita
mér því að fara með. Við vissum nokkurn veginn hvar hrossin voru og sáum að
minnsta kosti eittthvað af þeim inn á Brennimýri hjá Rothúsunum fyrir ofan
bæinn í Hlíð. Nú þótti sjálfsagt að hafa hrossin heima við um nóttina, þar sem
þurfti að íeggia upp fynr birtmgu. bg var eitthvað að bjástra úti við. senniiega
að Koma kaífunum neim. besar Kaiiað var tii mm að nu bvrfti és að sækia
hrossin. bað burfti nu ekki að sesia mér bað tvisvar og hiióp ég óðar af stað með
aðelns eitt lítið bandbeisii i höndunum. bað hafði gengið á með smá skúrum um
daginn, en nú var hann að glaðna ti! og farið að taka í Laxá á Hiíðareyrunum. Ég
var illa kiæddur, aðeins í peysu einni saman og með enga vettlinga. Það fannst
mér nú ekki gera mikið til, því hrossin voru ekki það langt undan. En þegar upp
á Brennimýri kom voru ekki nema fá hross þar frá Hæli, en ég sá fljótt ný för í
götum sem bentu á að hrossin væru komin inn með Hlíðarfjalli að vestan. Ég
herti nú hlaupin. um leið og ég fylgdist með förum í götunni eftir þau. Loksins
fann ég hrossin inn undir Laxárdaismörkum, hátt uppi í fjaili beint fyrir ofan
Bjarnarhagann. En nú vandaðist málið, því að ég náði engu hrossinu. Það var
kominn einhver galsi í þau, og þó ég hlypi eins og fætur toguðu þá virtust litlar
iíkur á því, að ég næði nokkru hrossi. Þá datt mér í hug að reyna að ná
Núpsjörp. Hún bauð náttúrlega strax rassinn og gerði sig líkiega til að slá mig.
En nú var ég orðinn svo örvinglaður af því hvað allt gekk iila fyrir mér, að ég
lét ógnanir merarinnar um að slá mig eins og vind um eyru þjóta og kastaði mér
á hana og tókst að ná í faxið á henni, og eftir skamma viðureign stansaði hún og
mér tókst að beisla hana. Ég var orðinn rennsveittur og móður af híaupunum og
reið nú hart heim með hrossin og fann nú betur en nokkurn tíma fyrr hversu
einstakur gæðingur hún Núpsjörp var. En heimferðin tók nú aillangan tíma og
þegar ég kom heim að Hæli var ég orðinn dofinn af kulda. Mömmu leist ekki á
hvað mér var orðið kalt og háttaði mig þegar niður í rúm og sofnaði ég fljótt, en
mamma mældi mig seinna um kvöldið steinsofandi og var ég þá með 40 stiga
hita. Það varð því ekkert úr skógarferðinni í það skipti og ég svaf rétt allan
35