Strandapósturinn - 01.06.1989, Blaðsíða 34

okkur á skautum þegar svell lagði á læki og tjarnir. Á stórhátíðum
kom fólkið af bæjunum x nágrenninu og skemmti sér saman. Enda
þótt ég væri venjulega mjög ánægð með líflð þá man ég eftir einu
sem mér fannst dálítið leiðinlegt en það var fótabúnaður minn á
tyllidögum. Eg eignaðist ekki stígvélaskó fyrr en ég var fermd.
Venjulega voru það skór sniðnir úr sauðskinni eða hrosshúð sem
ég gekk á daglega en þegar mest var viðhaft úr svörtu skinni og á
þeim hvítar bryddingar.
Ungmennafélagið var í miklum uppgangi á mínum æskuárum
og pabbi var þar félagi. Eg mun hafa verið tólf eða þrettán ára
þegar ég fór sem nemandi á Heydalsárskólann. Þar hélt ung-
mennafélagið einnig skemmtisamkomur og auðvitað langaði mig
ekki til að dansa á sauðskinnsskóm, ekki síst vegna þess að sumar
stelpurnar voru svo vel settar að eiga stígvélaskó. Eg fékk því einu
sinni lánaðaskó hjástúlku sem áttiheimaí Naustavík. Þeir voru að
vísu of stórir og talsvert uppbrett táin en samt fannst mér þetta
mikið fínna.
Þegar ég riija upp líf mitt heima í sveitinni minni og þá æsku-
leiki sem því eru tengdir er mér óhætt að segja að þar ber hæst
samskipti mín við blessaða hestana. Með þeim átti ég ótaldar
ánægjustundir. Við Lóa systir fórum oft á hestbak og vorum þá
ekki sérstaklega vandfýsnar á reiðtygi eða beislabúnað og oft kom
það fyrir að við fengum góða spretti berbakt og beislislaust eða þá
að við höfðum snærisspotta sem við hnýttum upp í reiðskjótann.
Eg get kannske sagt að ég hafi alist upp eins og strákur og þess
minnist ég, að einhverntíma sögðu þær niamma og amma: „Það
held ég að þú lærir aldrei að þjóna þér.“ Ágústína amma var mikil
handavinnu- og hannyrðakona.
Á Gestsstöðum var gamall torfbær og í honum langir gangar
gegnum þykka torfveggi milli frambæjar, búrs og eldhúss. Þessi
löngu göng voru nú næsta ógnvekjandi þegar farið var að skyggja
á kvöldin og við þurftum að fara fram í gamla hlóðaeldhúsið, sú
gönguleið var ekki eftirsótt. I gömlu bæjunum var ekki upplýstur
hver krókur og kimi. Ljósmetið var af skornum skammti, oftast
olíutýra eða lýsislampi og flöktandi bjarmi frá þeim gerði urn-
hverfið skuggalegt. Mér er víst óhætt að segja að við vorum myrk-
32