Strandapósturinn - 01.06.1989, Blaðsíða 91
lag á vegum Strandamanna, sem þá voru orðnir all fjölmennir
syðra vegna röskunar, sem orðið hafði á búsetu manna á styrjald-
arárunum. En slíkur félagsskapur virtist raunar fjarlægur draum-
ur við fyrstu athugun, m.a. vegna staðhátta innan sýslunnar, sem
gerðu það að verkum að Strandamenn þekktust lítið innbyrðis.
Komu þar einkum til bæði miklar vegalengdir og erfiðar sam-
göngur. Gat því brugðið til beggja vona með það, hvernig hug-
myndinni um stofnun átthagafélags yrði tekið. Samt hélt ég áfram
að velta rnálinu fyrir mér og freistaði það mín því meira sem ég
hugsaði lengur um það, uns ég varð sannfærður um að þetta
fyrirtæki gæti heppnast ef vel væri að því staðið. Það voru einkum
tvö atriði, sem studdu álit mitt í því efni. Annað var það, að
burtfluttir íbúar úr Árneshreppi, nyrðsta byggðarlagi sýslunnar,
höfðu þá þegar stofnað átthagafélag, sem starfaði við góðan orð-
stír. Hitt atriðið var, að einu ári áður eða 11. janúar 1952 höfðum
við Bjarni Jónsson sundkennari frá Bjarnarnesi ásamt kornung-
um manni frá Kaldrananesi, Halldóri Stefánssyni, staðið fyrir
Strandamannaskemmtun í Þórskaffi, sem var vel sótt og heppn-
aðist ágætlega. Um það vitnar best grein sér Róberts Jack í Morg-
unblaðinu 16. janúar, þar sem höfundi þótti með ólíkindum hvað
samkomugestir gátu skemmt sér konunglega án þess að vín væri
haft um hönd.
Eitt símtal
Þær góðu viðtökur, sem mannfagnaður okkar í Þórskaffí fékk,
sannfærðu mig um það, að grundvöllur væri fyrir rneira og
markvissara starfi á þeim vettvangi. En nú voru fyrri félagar
mínir, þeir Bjarni og Halldór, víðs fjarri, þannig að ekki gat ég
ráðfært mig við þá um það, hvernig staðið skyldi að málum ef
þráðurinn væri tekinn upp að nýju. Um þær mundir höfðu tekist
góð kynni með okkur Birni Benediktssyni póstmanni í Reykjavík,
sem ættaður var úr Kaldrananeshreppi. Hann hafði tekið mikinn
þátt í félagsmálastörfum, stóð m.a. að stofnun Tafl- og bridge-
89