Strandapósturinn - 01.06.1989, Blaðsíða 84

Lagt var af stað frá Seljanesi snemma dags. Veður var gott en 18
stiga frost. Eins og fyrr segir voru allir flóar og firðir fullir af hafís,
sem orðinn var samfrosta og lagnaðarísinn mannheldur. Við gát-
um því stytt okkur leið og farið beint yfir Ingólfsfjörð og yfir að
svonefndum Hlöðum, þar sem síðar var býlið Fagrihvammur.
Þeir sem til þekkja vita að allbxatt er þaðan upp á svonefnt Eyði,
sem er hálsinn milli Ingólfsfjarðar og Norðurfjarðar. Var því
erfitt að draga sleðann þar upp brekkuna en gekk þó.
Við komum í Norðurfjörð til Valgeirs og Sesselju. Þar var
sjúklingurinn tekinn af sleðanum og færður í bæinn. Við hinir
fórurn hinsvegar allir heim til okkar og fengum okkur að borða
enda áttum við heima á næstu bæjum.
Eftir stutta viðdvöl var lagt af stað að nýju. Hér slógust í förina
synir Valgeirs og Sesselju þeir Ólafur og Albert. Verður nánar
sagt frá erindi þeirra síðar.
Mikill snjór var í Urðunum og því ógerningur að draga sleðann
þar. Varð því að fara eftir ísnum sem var greiðfærasta leiðin eins
og nú var ástatt.
Við fylgdum strandlengjunni til að nota lagnaðarísinn sem var
til þess að gera sléttur. Þó voru hafísjakar á stangli sem krækja
þurfti fyrir og gerði það leiðina torsóttari.
Við Árnes setturn við strikið beint á Naustvíkurskörð, þar sem
er snarbrattur íjallvegur milli Trékyllisvíkur og Reykjarfjarðar.
Það var því enginn barnaleikur að draga sleðann upp Skörðin og
kom sér nú vel að hafa fylgdarmennina tvo þá Ólaf og Albert því
þeir hjálpuðu okkur vél og upp komumst við.
Það kann að koma sumum einkennilega fyrir sjónir að svo erfitt
sem það var að komast upp að norðanverðu finnst mér nú að
áhöld séu um hvort ekki hafi verið jafn slæmt að fara niður
Reykjarfjarðar megin.
Það skal líka haft í huga að hér var ekki um venjulegan flutning
að ræða eins og mópoka eða því um líkt, heldur sjúkan mann sem
fara þurfti varlega með.
Yfir Reykjarfjörð fórum við svo á ísi. Fjörðurinn er djúpur og
því hafði stórajaka rekið þar inn. Var því mjög tafsamt að komast
áleiðis því krækja þurfti fyrir jakana.
82