Syrpa - 01.05.1948, Blaðsíða 8

er, að hún leggist ekki eins og þung og dauð
liönd yfir þróunina og geri óþarflega erfitt fyrir
um þær breytingar, er óhjákvæmilegar kunna að
verða, vegna þess að rás viðburðanna verður
önnur en hægt var að sjá fyrir. Skipulagið er því
aðeins fullkomið, að það sé strangt, en þó um
leið sveigjanlegt. Skipulag bæjar skyldi alltaf end-
urskoða með tilliti til stöðugra rannsókna á at-
vinnulífi, húsnæðisþörf o. fl. Svo notað sé gott,
en því miður misnotað orð: skipulag, sem á að
koma að fullu gagni, verður að vera „dynamiskt".
— Það verður að vera í stöðugu sambandi við líf
bæjarfélagsins.
Sveigjanleiki skipulagsins verður þó alltaf að
\ era takmörkum háður. Með því, sem ég áður
sagði, á ég ekki við það, að skipuleggjandinn eigi
stöðugt að vera reiðubúinn til breytinga eftir
beiðni Péturs og Páls. Fasta og ákveðna uppi-
stöðu í skipulaginu verður alltaf að varðveita.
Fastari reglu um þetta er ekki liægt að setja, en
svo, að hvert atriði verði að rannsaka sér í lagi,
og mismunandi þarfir og óskir að leggjast á meta-
skálarnar.
Samkvæmt þessu er augljóst, að skipuleggjand-
inn verður að hafa þjóðfélagslegan áhuga, og
verður af fullum skilningi að vera þjónn bæjar-
félagsins og samborgaranna. Flann skyldi minna
gæddur hæfileikum til harðstjórnar en til skipu-
lagningar og samvinnu. Hann verður að geta sam-
rýnrt hin mörgu og óskyldu áhuga- og hagsmuna-
mál, sem segja til sín í bæjarfélaginu. Skipuleggj-
andinn gegnir lilutverki miðlarans. Hann verður
þess vegna að standa í nánu sambandi við önnur
yfirvöld, auk félaga og fyrirtækja af ýmsu tagi,
leita álits þeirra, gera sér grein fyrir sérhagsmun-
um þeirra, vinna með þeirn og kunna að færa
sér þau í nyt. Af þessu leiðir að skriffinnska og
skrifstofuhangs á ekki heima í skipulagsmálum.
A engu sviði bæjarmálanna er eins hættulegt að
einangra sig og sitja við pappírskvörnina og ein-
mitt þessu.
Eg hef í stuttu máli leitazt við að svara báðum
spurningunum, sem varpað var fram í upphafi, og
jafnframt reynt að gera grein fyrir þeim anda,
sem þarf að ríkja í skipulagsstarfinu, ef ætlunin er
að koma á góðu skipulagi, þ. e. a. s. til hagsbóta
fyrir bæjarfélagið og einstaklingana.
☆
FJÖLNISMENN SÖGÐU . . .
„. . . Hitt er víst, að aldrei fer stjórnin í neinu
landi sem vera ber, nema embættis-mennirnir all-
ir jafnt meti meir almenningsgagn enn hagsmuni
sjalfra sinna — nema þeir sjeu samtaka og aðstoði
hvur annann í öllu góðu — nema þeir virði livur
annann, og viti það, að allir eru þeir eins ómiss-
anlegir til velferðar lanz og líða.“
,,. . . Hjermeð látum vjer nú lokið máli voru
um þetta ár, og biðjum að endingu landa vora
vera þess minnuga jafnan, að við eigum sífellt í
tvöföldu stríði: hinu itra og hinu innra — við
náttúruna og við sjálfa oss. í stríðinu við sjálfa
oss, gjetum vjer að miklti leiti skamtað gánginn;
hinum óvininum verður að taka, eins og hann ber
að — eptir okkur lagar hann sig ekki. Því meir
sem harðnar í ári, því meiri nauðsin er á, að
livur og einn gjæti sinnar köllunar og gjeti lagt
hart á sig; því meiri nauðsin er á, að venja sig
þegar á tilhlíðilega hagnítni og sparsemi — að
verjast óþarfa-kaupum og láta ekki lanzvenju
góðu áranna leggja á sig neina þá hlekki, er oss
gjeti of þúngir orðið, þegar meir þreingir að. Sá
fer best að ráði sínu, og á minnst skilið að verða
líttur, sem minnst á undir hinum margbreittu
biltíngum tímanna og best kann að haga sjer eptir
kríngumstæðunum. Ef að hvur einn sjer um sitt,
og stiður undir eins almenníngs-hag, eins og liann
megnar: þá verður öllum borgið, þá þokar óbrigð-
ult öllu voru ástandi til þeirrar fullkomnunar,
sem vjer allir girnumst."
(Fjölnir, II. ár. Eptirmœli ársins 1835, bls 53
og 56-57.)
6
SYRPA