Syrpa - 01.05.1948, Blaðsíða 16

VALBORGSIGURÐARDÓTTIR:
Hvers vegna sjúga börnin á sér fingurna?
A Igengur misskilningur
Fjöldi barna hefur ríka tilhneigingu til að sjúga
fingurna frain eftir aldri, eða allt fram á 5. og 6.
ár. Þessi börn mæta mjög oft miklum misskilningi
og sæta óbærilegri meðferð sakir þessa hvimleiða
ávana síns. Að vísu láta sumir foreldrar slíkt
háttalag afskiptalaust eða láta sér nægja að gera
smávegis gys að börnunum fyrir að haga sér eins
og smábörn. En flestum mun þykja þessi ávani
„óþolandi ósiður“. Þeir óttast einnig, að fingur
barnsins geti aflagazt og tannbyggingin raskazt.
Algengt er því, að foreldrar gera allt, sem í þeirra
valdi stendur, til að venja börn sín af þessum
„ósið“. Þeir nota hvert tækifæri til að vanda um
við þau og þrífa fingurinn út úr munninum á
þeim með þjósti og ef til vil 1 lítilsvirðingu. F.kki
veit ég til, að þessar uppeldisaðferðir liafi nokk-
urn tíma borið árangur. Sumir gefast þess vegna
upp og sannfæra sig um, að ekkert sé við það að
atliuga þó að ljarnið sjúgi fingurinn. F.n aðrir
grípa til róttækari aðgerða.
Eitt af þessum róttæku aðgerðum er að bera
einhvern viðbjóðslegan áburð á „óþekka“ fing-
urinn til þess að fæla barnið frá að sjúga hann.
í fljótu bragði kann þetta að virðast mjög einfalt
og hyggilegt ráð. Börn sækjast eftir því, sem þeim
þykir gott og þægilegt, en leita undan því, sem
þeim þykir vont og óþægilegt. Þetta er megin-
reglan í háttalagi barna, þangað til þau hafa tii-
einkað sér siðgæði félagsheildarinnar. Eftir þessu
að dæma ættu þau að hætta að sjúga fingurinn,
ef roðið væri nógu bragðvondum áburði á hann.
En hvernig reynist þetta ráð? Sagan af honum
Palla litla segir frá því: Palli litli var kominn
hátt á 4. ár og saug þó þumalfingurinn í tíma og
ótíma af mikilli nautn. Mamma lians vissi, að
honum þótti ekkert eins viðbjóðslegt og sinnep.
Hún tók því það ráð að rjóða því á þumalfingur-
inn í von um, að hann myndi leggja niður þenn-
an barnalega ávana sinn. Þegar í stað ætlaði Palli
að fara að sjúga fingurinn, en gretti sig um leið
af megnasta viðbjóði og virtist að þvi kominn að
kasta upp. Hann horfði á mömmu sína örvænt-
ingarfullur á svipinn. En eftir stutta stund hark-
aði hann af sér, stakk fingrinum upp í sig á nýjan
leik, saug áfergjulega og fullyrti, að fingurinn
væri góður á bragðið. Þessi saga er ekkert eins-
dæmi. Reynslan hefur margsannað, að þetta
„hyggilega“ ráð bregzt því nær alltaf.
Annað og enn tilþrifameira ráð er að binda
handlegg barnsins niður á nóttunni eða setja
liólk á handlegg þess, svo að það geti ekki borið
fingurinn upp að munni sér. Þannig er útilokað
að barnið geti sogið fingurinn. Kunningjakona
mín reyndi þetta samkvæmt læknisráði. Hólkur-
inn var settur á l>arnið að kveldi, er það var lagt
til svefns. F.n lítið varð um svefn það kvöldið. í
tvo klukkutíma samfleytt grét barnið, eins og það
ætlaði að tryllast. Sá grátur var ekki óliljóð ó-
þekktarinnar eða duttlunganna, lieldur tjáning
örvæntingarinnar. Eftir tvo klukkutíma gafst
móðirin upp á tilrauninni. Ég þekki heldur enga
móður, sem hefur haft hjarta til þess að leggja
slík pyndingartæki á barn sitt til lengdar. Að vísu
hafa bæði hólkar og áburðir stöku sinnum borið
tilætlaðan árangur. En slík „lækning“ hefur haft
mjög afdrifaríkar afleiðingar fyrir sálarlíf barns-
ins. Þótt takast megi að uppræta umræddan „ó-
sið“, getur það leitt til þess, að það taki upp
aðra hálfu verri „ósiði“ ( t. d. ósjálfráð þvaglát,
sjálfsfróun o. s. frv.) Hvað veldur? Hvers vegna
eru þessar aðferðir ýmist gagnslausar eða beinlín-
is skaðlegar?
Astæðan er sú, að ávani þessi er aðeins ytri
búningur innra meins.
Hvers vegna sjúgQ, börn fingurna?
Allir eru sammála um, að börnin sjúgi fing-
urna tíðast og af mestri áfergju, þegar þau eru
svöng, þreytt eða þegar eittlivað amar að þeim og
14
SYRPA