Syrpa - 01.05.1948, Blaðsíða 38

Börnin góð. Munið þið eftir sögunni um kóngana tvo, sem
hann séra Jrkob Kristinsson sagði ykkur í vor? Nú ætlar amma
að segja ykkur tvö önnur ævintýri frá Indlandi. Þetta eru æva
gamlar sagnir, miklu, miklu eldri en Islendingasögurnar. Hugs-
ið ykkur það, að öld fr'm af öld hafa ömmurnar setið með gull-
brúnu krakkana í skugga döðlupálmanna og appelsínutrjánna
og sagt þeint ógrynni af clæmisögum svipuðum þessum, og brýnt
fyrir þeim, að festa sér vel í minni lærdóminn, sem í þeirn felst.
Þið skuluð taka vel eftir myndinni hérna á eftir. Hún er af
dýrunum og veiðimanninum úr seinni sögunni, og var höggvin
í stein 2—300 árum fyrir Krists fæðingu. Þið getið reiknað, hve
margar kynslóðir hafa lifað og dáið síðan myndin varð til, en
samt verðið þið litlu nær um það, hve gömul sagan er, því hún
Jtefur sjálfsagt verið búin að ganga ömmti frá ömmu í margar
aldir áður en farið var að hafa svo mikið við hana, að höggva
myndirnar úr henni í stein.
Flærb
Endur fyrir löngu, þegar Brahmadatta var kon-
ungur í Benares, var Bodhisatta* í heiminn bor-
inn sem sonur oddvita nokkurs. í borginni, þar
sem hann ólst upp, var tjörn með blómstrandi
lótusblómum. Maðurinn, senr gætti tjarnarinnar,
hafði orðið fyrir því skakkafalli, að skorizt hafði
af honum nefið.
kiinliverju sinni var boðað til mikillar liátíðar
í Benares, og vildu þá þrír oddvitasynir skreyta
sig með blómsveigum og taka þátt í hátíðahöld-
unum.
„Við skulum reyna að skjalla neflausa mann-
inn dálítið," sögðu þeir, „og vita hvort hann gef-
ur okkur þá ekki blóm“; og svo gengu þeir að
tjörninni í þann mund, sem hann var vanur að
lesa blórnin, og námu staðar rétt hjá honum.
Einn þeirra kastaði á hann kveðju og mælti:
„Eins og hár og skegg vex, jafnóðum og það er
skorið, þannig mun nef þitt einnig vaxa aftur og
verða eins og það áður var. Eg bið þig: Gefðu
okkur blóm.“
* Ef þið munið ekki, hver Bodhisatta var, þá getið þið séð
það í 4. heftinu af „Syrpu", bls. 151.
36
En maðurinn reiddist og gaf honurn engin
blóm. Þá mælti sá næsti:
„Eins og frækorn það, sem upp er skorið, vex á
ný þegar það er gróðursett í frjóa mold, þannig
mun nef þitt einnig vaxa og verða eins og það
áður var. F.g bið þig: Gefðu okkur blóm.“
Maðurinn reiddist honum einnig og gaf honum
engin blóm. Þá tók hinn þriðji til máls. Hann
sagði:
„Þeir eru að fleipra þetta einungis í þeirri von
að þú gefir þeim blóm. En hvað sem þeir segja, þá
er það víst, að nefið færðu aldrei aftur Ég bið þig,
vinur: Gefðu okkur fáein blómstur.“
Þegar tjarnarvörðurinn heyrði þetta, mælti
hann:
„Þeir fóru með ósannindi, en þú sagðir sann-
leikann, þess vegna átt þú skilið að eignast þessi
blóm.“ Svo rétti hann unga manninum stóran
blómavönd og tók aftur til starfa við lótustjörn-
ina fögru.
Skógargeitin, spcetan og skjaldbakan
Forðum daga, þegar Brahmadatta var konung-
ur í Benares, fæddist Bodhisatta í þennan heim í
líki skógargeitar. Þessi skógargeit átti heima í
kjarri skammt frá litlu stöðuvatni. Rétt hjá stöðu-
vatninu bjó spæta liátt uppi í eik. og í vatninu átti
skjaldbaka heima. Þetta voru þrír vinir, sem
lifðu þarna í sátt og samlyndi.
Einu sinni var veiðimaður að ráfa um skóginn
og kom þá auga á fótspor Bodhisatta á vatnsbakk-
anum. Hann rak niður gildru úr húðþykku leðri
og fór svo leiðar sinnar. Um nóttina kom Bodhis-
atta til að fá sér að drekka, og festi sig í gildrunni.
Hann rak upp neyðaróp, og að vörmu spori kom
spætan úr eikinni og skjaldbakan úr vatninu til
þess að gá að, hvað um væri að vera. Þær lögðu
ráð sín saman og svo sagði spætan við skjaldbök-
una: „Vinur minn góður, þú hefur tennur;
SYRPA