Luxus - 01.04.1986, Side 6

LÚXUS
ur og Ijósmyndir eru um allt á
veggjunum; frásagnir af unnum
sigrum, skyndimyndir af vinum
og kunningjum, landslag úr eyði-
legum firði, nokkrar naktar konur
úr tímaritum.
„Þetta er skemmtilegur kofi,“
segi ég.
„Já, finnst þér það ekki,“ svarar
Egill og lyftir brúnum. „Ég kalla
þetta nú stúdíó. Eða höll. Það
verða margir hissa þegar þeir sjá
þennan samastað í fyrsta sinn og
ég kannski búinn að lýsa fyrir
þeim glæsilegum salarkynnum.
Auðvitað er þetta kofi en ég er
hæstánægður með hann. Hérna
hefur ýmislegt orðið til sem ég
hef fengist við á undanförnum
árum; hér mála ég myndirnar
mínar, hér hef ég skrifað tvö
kvikmyndahandrit og svo fram-
vegis. Hingað fer ég til að hugsa. “
Allt það sem Egill hefur fengist
við á undanförnum árum er fleira
en svo að hér sé ástæða til þess
að telja það upp. Það er líka á
flestra vitorði. Ég spyr þó hvað
hann hafi helst dundað sér við
síðasta árið eða svo.
„Já, þetta hefur að mörgu leyti
verið merkilegt ár. Ég held að ég
hafi sjaldan gert eins margt í einu
og á jafn ólíkum sviðum. Þetta
hefur verið spennandi en auðvit-
að hefði ég alls ekki átt að taka
svona margt að mér. Mín aðal-
vinna er náttúrlega sjónvarps-
auglýsingagerð og hjá Hugmynd,
fyrirtæki okkar Björns Björnsson-
ar, starfa ég frá níu til fimm og
vel það. Nei, ég er ekkert orðinn
leiður á sjónvarpsauglýsingun-
um. Að sjálfsögðu koma þeir dag-
ar þegar mig langar beinlínis að
kasta upp þegar ég fer í vinnuna
en það líður fljótt hjá. Ég hef
reynt að forðast það að starfsemi
Hugmyndar fari út í alger rútínu-
vinnubrögð oa lít á þetta sem
góðan skóla. Eg er sífellt að afla
mér þekkingar sem ég vonast til
þess að búa að síðar meir. Senni-
lega hef ég lært meira um hluti
eins og lýsingu og klippingu þessi
tiltölulega fáu ár í sjónvarpsaug-
lýsingunum heldur en öll árin hjá
sjónvarpinu. Það er gott að geta
framfleytt sér af vinnu sem maður
hefur áhuga á og lærir af um leið.
Svo má ekki gleyma því að
heimilið er vinna líka,“ bætir Egill
við upp úr þurru. „Ég tek hlutverk
mitt á heimilinu mjög alvarlega og
er kannski bestur þar, þótt það
komi ýmsum óvart. Ég reyni að
komast hjá því að vanrækja
heimilið; auðvitað kemur það fyrir
en þá reyni ég að bæta úr því
eins fljótt og ég get. Maður verður
að athuga að þessi nánasta fjöl-
skylda manns er það fólk sem
maður hefur valið í kringum sig,
ekki eitthvert pakk sem þvælist
bara fyrir. Ég legg ríkan metnað
í að vera heimilis... heimilis-
eitthvað og reyni til dæmis alltaf
að komast heim til mín í hádeg-
inu, þó ekki sé til annars en að
athuga hvar hinir heimilismeðlim-
irnir eru staddir í tilverunni og
varpa eins og einu gríni á börnin.
Ásamt með auglýsingagerðinni
væri heimilishaldið alveg kapp-
nóg vinna fyrir einn mann en ég
gat ekki staðist það að taka að
mér fleiri verkefni. Ég var upp-
tökustjóri áramótaskaupsins og
sú vinna hófst annan september
og stóð alveg fram að jólum. Á
sama tíma var ég svo leikstjóri í
„showinu" hans Ladda á Sögu.
Um þetta leyti var líka aðaltíminn
í auglýsingunum og unnið allar
helgar og langt fram á nætur í
því, og ég reyndi ennfremur að
hjálpa til við atvinnurekstur eigin-
konunnar, Guðrúnar V. Bjarna-
dóttur, en hún á barnafataversl-
unina Endur og hendur sem vita-
skuld byggir umfram allt á jólasöl-
unni. Þetta var svolítið furðulegur
tími, ég neita því ekki. Ég vann
hjá Hugmynd frá sjö til sex og
reyndi að skjótast á einn og einn
fund um áramótaskaupið svona í
kaffitímanum. Svo lá leiðin vestur
á Sögu þar sem það var mitt
hlutverk að reyna að draga fram
það besta hjá Ladda og þarna
gat ég leikandi létt verið til tvö
þrjú á nóttunni. Þegar ég kom
heim var auðvitað ekki nokkur
leið að sofna strax svo það varð
lítið um svefn þessar vikur."
Það er dálítið erfitt að ímynda
sér að jafn rólyndur og jafnvel
letilegur maður og Egill Eðvarðs-
son skuli vera þvílíkur vinnuþjark-
ur. Hann brosir sjálfur að endur-
minningunni.
„Ég er búinn að komast að því
að ég þoli svona álag í fimm
daga, eða sólarhringa, samfleytt
en á sjötta degi er eins gott fyrir
mig að slaka aðeins á. Annars á
ég á hættu að stoþpa hreinlega,
frjósa gersamlega þar sem ég er
kominn og það þótt ég sé kannski
í miðri upptöku. En ég kvarta
ekki; þetta er það sem ég hef
valið mér og ég reyni að fá
eitthvað út úr hverju því verkefni
sem ég tek að mér. Það var til
dæmis ómaksins vert að fá að
fletta upp í svona súpertalent
eins og Ladda og ég stóðst ekki
mátið þegar hann bauð mér að
leikstýra hjá sér. Eftir að þessu
lauk nú öllu saman ætlaði ég að
byrja nýja árið varlega en þá var
ég allt í einu búinn að taka að
mér uppsetningu á Söngbók
Gunnars Þórðarsonar á Broad-
way. Þar átti ég að vinna á
þremur fjórum dögum þriggja til
fjögurra vikna starf og var eigin-
lega beðinn um að framkvæma
lítið kraftaverk. Ég gerði þetta
eingöngu af vináttu við Gunnar;
mér var ekki sama hvernig hon-
um gengi á frumsýningarkvöldinu
og úr því að talið var að ég gæti
lagt þarna eitthvað af mörkum
gat ég ekki skorast undan því.
Ég held raunar," segir Egill og
brosir í kampinn, „að ég hafi sett
persónulegt met í vinnu meðan á
þessu stóð. Ég vann eins og áður
hjá Hugmynd til fimm sex á
daginn, var síðan uppi í Broad-
way til klukkan fjögur eða fimm á
nóttunni og var alltaf kominn út
úr húsi hér klukkan sjö á morgn-
ana. Þetta var tiltölulega töff! Svo
var það þegar ég hafði verið hátt
á fjórða sólarhringinn án svefns
að ég steig upp í flugvél til Kaup-
mannahafnar og klukkan tólf á
miðnætti var ég allt í einu staddur
fyrir utan Uffizi listasafnið í
Flórens. Um morguninn var ég
kominn á stærstu kaupstefnu
með barnafatnað í heimi og var
þar að handfjatla vetrartísku
barnanna fyrir næstu jól. Um
þrjúleytið um daginn kom þetta
svo fyrir mig, ég stoppaði og gat
ekki meira. Orkan var bara uppur-
in. Ég lötraði heim á hótel og
bjóst við að sofa í þrjá fjóra
sólarhringa en vaknaði eftir
klukkutíma og var kominn í aftan-
messu í dómkirkjunni um kvöldið
- alveg bísperrtur!"
Ég spyr hvaða leynilegu orku-
banka hann gangi í þegar svona
stendur á.
„Ég veit það ekki. En ég vildi
ekki hafa þetta öðruvísi. Eg er
núna á besta aldursskeiði ævinn-
ar - að minnsta kosti tel ég mér
trú um það - og mér finnst ekkert
athugavert við að reyna að kom-
ast yfir eins mikið og mér er unnt.
Lífið er stutt! Ég er heppinn að
því leyti að ég hef getað valið
mér hlutskipti sjálfur; það ræður
enginn utanaðkomandi yfir mér.
Ég er til dæmis, svo ég fari úr
einu í annað, ekkert smeykur við
að skipta um skoðun - eða jaf nvel
hafa tvær andstæðar skoðanir í
einu. Mér finnst það alveg Ijóm-
andi, og skil ekki hvað átt er við
þegar slíkt er talið veikleikamerki.
í rauninni er ég bara það sem
mér sýnist. Ætli það sé ekki mín
lífsheimspeki - maður er það
sem manni finnst maður vera.“
Egill veltir vöngum.
„Kannski er lífið röð af litlum
myndum; það ægir öllu saman og
umfram allt er tilveran órökrétt.
Ég finn það þegar ég reyni að
koma öllu heim og saman að það
vantar alltaf eitthvað, eitthvað
sem maður nær engum tökum á.
Auðvitað þarf lífið ekki að vera
endalaus æðibunugangur en það
er líka tóm vitleysa að eyða tíma
sínum í að raða öllu upp í ein-
falda röð. Satt að segja finnst
mér lífið oft vera eintómt grín og
það minnir mig á tombóluna í
Alþýðuhúsinu á Akureyri í gamla
daga. Ég man alltaf eftir lyktinni
þar, miðalyktinni, og rúllettuhjól-
inu sem ákvað hvað maður fengi
í vinning. Svo opnaði maður litla
miðann sinn og fékk oft ansi
merkilega hluti. Best man ég eftir
því þegar ég vann pakka með
gulum baunum sem ég færði
mömmu í búið. Það voru gluggar
á pökkunum og þess vegna voru
þessar baunir merkilegri en aðrar
baunir. Lífið er einhvern veginn
svona og mér finnst gaman að
því. Þú spurðir um leynivopn eða
eitthvað í þá áttina; það sem
hefur reynst mér best er að reyna
að hafa gaman af hlutunum og
finna einhvern húmor í flestu því
sem fyrir mig kemur. Innst inni
held ég að ég sé umfram allt lítill
heiðarlegur drengur og tiltölulega
áreiðanlegur, enda var ég hafður
í því fyrir norðan að kveikja á
kertum í kirkjunni hjá séra Pétri.
Þetta var mikil seremónía og hát-
íðleg og ég man að mamma
hafði alltaf miklar áhyggjur af því
hvort hvíta skyrtan mín væri nógu
vel straujuð að aftan - því ég
sneri vitaskuld baki í söfnuðinn
meðan ég kveikti á kertunum á
altarinu. Mérfinnst þessi mynd af
sjálfum mér í kirkjunni hæfa mér
ágætlega. Raunar minnir mig að
ég hafi verið ægileg gunga begar
ég var krakki og unglingur. Eg var
aldrei í hópi þeirra sem ruku upp
til handa og fóta að prófa nýja
hluti og þorðu svo að taka afleið-
ingunum. Ég var alltof varkár til
þess - og er enn. Það kemur
kannski einhverjum á óvart en ég
álít að þó sumar hugmyndirnar
mínar séu svolítið brjálæðislegar
þá sé alltaf um eitthvert jarðsam-
band að ræða. Ég er ekkert fyrir
það að hlaupa upp á svið og láta
hálshöggva mig ..
Egill hugsar þetta til enda.
„Varkár, já,“ segir hann bros-
andi. „En þó nýt ég þess að
starfa við fantasíu, sköpun og
algert hugmyndafrelsi eins og í
þessari vinnu minni. Maður getur
snúið tilverunni við - í bókstaf-
legri merkingu! - og það eru
auðvitað forréttindi. Forréttindi
sem maður skapar sér sjálfur.
Kannski," heldur hann áfram,
„hefði ég getað endað einhvers
staðar allt annars staðar. Ég var
á sínum tíma ósköp venjulegur
stúdent með hvíta húfu; talaði
tungum og hafði pappíra upp á
það. Ég ætlaði lengi vel að verða
arkitekt og hefði vel getað hugsað
„Þetta hefur að mörgu leyti verið
merkilegt ár. Ég held að ég hafi sjaldan
gert eins margt og á jafn ólíkum
sviðum. Þetta hefur verið spennandi en
auðvitað hefði ég alls ekki átt að taka
svona margt að mér . .
6 LÚXUS