Strandapósturinn - 01.06.2016, Blaðsíða 26

24
Gengið var um Drangaskörð í sinni ótrúlegu fegurð sem er svo
ólík nær og fjær. Tjaldað við Drangavíkurá.
Þaðan er gengið næsta dag um Drangavík þar sem afi fæddist
og lifði sín fyrstu tvö ár. Farið um Eyvindarfjörð og um Strandar-
götur í Ófeigsfjörð þar sem beið dáindis fín kjötsúpa hjá Pétri í
Ófeigsfirði, niðja Guðmundar Péturssonar hákarlaformanns sem
afi stundaði veiðarnar hjá á sínum tíma. En svo merkilega vill til
að Guðmundur Pétursson, hákarlaskipstjóri á Ófeigi í Ófeigsfirði,
var albróðir Guðmundar Péturssonar fóstra hans afa míns á
Dröngum. Þeir voru ekkert að spandera nöfnum þarna í gamla
daga. Var samt engin mannanafnanefnd.
Frá Ófeigsfirði var gengið um Eyri í Ingólfsfirði þar sem nútím-
inn tók við með eldgamalli síldarverksmiðju í allri sinni stærð og
ákaflega stuttu notkun. Í Norðurfirði beið svo Krossneslaug til að
koma yl í kroppinn.
Það var samt alveg furðulegt hvað lítið var kalt þótt ekki væri
hitinn nema þetta 5–7 gráður svona að jafnaði, á daginn þ.e.a.s.
En þá hugsar maður um lífið í Skjaldabjarnarvík hjá afa og
ömmu og pabba og systkinum hans, líf í 13 ár, allt árið um kring,
þar sem enginn er vegurinn heldur bara gatan mjóa og óbrúuðu
árnar. Engin miðstöðvarkynding, engin matvörubúð á næsta
horni, enginn læknir í nágrenninu, ekkert internet, ekkert sem
við teljum svo sjálfsagt. Ekkert nema náttúran í allri sinni dýrð og
sinni óforbetranlegu hörku. Hvernig leið fólkinu um miðjan vet-
ur, í myrkrinu? Það er erfitt að setja sig í þau spor. Það er erfitt að
átta sig á því hvað fólk upplifir sem kannski þekkir ekki annað en
þessa hörðu og erfiðu lífsbaráttu, myrkrið og kuldann. En alltaf
hlýtur óttinn að vera nærri, óttinn við einfaldlega að lífsbjörgin,
maturinn og eldviðurinn verði ekki til staðar, bara klárist, nema
maður standi sig og leggi allt sitt af mörkum og kannski meira til,
til að tryggja líf um vetur á Ströndum.
Það er ekki nema von að svo margt hafi breyst þegar útvarpið
kom, það var nýtt líf. Þegar afi gekk til Ísafjarðar eitt sinn, annað-
hvort árið 1931 eða 1932, með refaskinn þá keypti hann útvarpið.
Pínulítið tæki með þremur lömpum. Þegar komið var til baka í
Skjaldabjarnarvík með útvarpið var loftnetið sett upp, batteríinu
komið fyrir og lömpunum smellt í tækið, en ekkert kom hljóðið.
Þá var ekki annað að gera en að axla tækið og ganga á ný til Ísa-