Sjálfsbjörg - 01.07.1970, Qupperneq 3

Ritnefnd:
SJÁLFSBJÖRG
12. ÁRGANGUR 1970
Útgefandi: SJÁLFSBJÖRG - landssamband fatlaðra
ÓLÖF RlKARÐSDÓTTIR (ábm.)
PÁLlNA SNORRADÓTTIR
HINRIKA KRISTJÁNSDÓTTIR
GUNNAR JÓHANNSSON
KONRÁÐ ÞORSTEINSSON
THEÓDÓR A. JÓNSSON,
formaður Sjálfsbjargar, landssambands fatlaðra.
HVER EINASTI
ÞJÓÐFÉLAGSÞEGN
EIGI ÞESS KOST AÐ
FÁ STARF VIÐ
SITT HÆFI
Loksins höfum við fengið lög um endur-
hæfingu. Þau gengu í gildi 1. júlí síðast-
liðinn. Þó hefur í mörg ár verið unnið, á
vegum ýmissa öryrkjafélaga, merkilegt
starf að endurhæfingu, en undirstöðuna,
lögin, hefur vantað.
Tilgangur laganna er að stuðla að þjálf-
un og endurhæfingu fólks með varanlega
skerta starfshæfni, svo að það geti sem
bezt séð sér farborða með eigin vinnu.
Með þessu er ekki einungis átt við læknis-
fræðilega endurhæfingu, heldur einnig at-
vinnulega endurhæfingu ásamt starfs-
menntun. Góð menntun getur gert þann,
er áður var óvinnufær að vel starfhæfum
einstaklingi. Það þarf því að leggja mikla
áherzlu á stóraukna menntunarmöguleika
fatlaðs fólks. Hafa þarf samráð við skóla-
yfirvöld og vinna að því, að hindrunarlaust
sé, t. d. fyrir fólk í hjólastólum, að stunda
nám í æðri skólum. Menntun er nauðsyn,
en engum er hún meiri nauðsyn en þeim,
sem er fatlaður.
Þar sem öll endurhæfing miðar að því,
að sá, er hennar nýtur, fái að henni lok-
inni, starf við sitt hæfi, er mikilsvert, að
í samvinnu við atvinnurekendur verði
framkvæmd könnun á því, hvaða störf
henta fötluðum. Með vaxandi iðnaði, véla-
notkun og fjölgun starfa, sem aðallega eru
SJÁLFSBJÖRG 3