Sjálfsbjörg - 01.07.1970, Blaðsíða 16

drápur á gammelnorsk en þú, faðir minn,
slöngvir um þig latneskum orðstofnum og
hylur þig semítískum moðreyk.
Nú varð Éljir jötunn reiður og lamdi
dóttur sína í hausinn, svo þess sá merki æ
síðan og heitir þar nú Föðurástarlaut.
Lúsk hló að og mælti:
— Þar koma högg er þrýtur mál, sagði
hún, og góðar þykja mér gælur þínar,
pápi.
— Vel mælt, ljúfan mín, og verður varla
með sanni sagt að millum okkar ríki áður
greint kontaktleysi. Staða okkar trölla
hefur semsagt mjög versnað í heiminum,
conditio gigantes, altso. Nú þagði Éljir jöt-
unn fáeinar vikur og blés úr sér norðan-
garra, mælti síðan seint og hægt:
— Menn eru hættir að trúa á okkur
tröll. Og ekki nóg með að við þykjum ótrú-
leg, heldur það sem er verst af öllu: við
þykjum hlægileg. Menn eru hættir að in-
teresséra sig fyrir okkur. Við erum ekki
lengur á toppnum. We are out. Við þykj-
um heimsk og luraleg. Öll athygli beinist
að dvergum. Þessi skoplitlu skrípi þykja
nú-orðið hafa fínt og móðins tilfinninga-
líf, flókið sálarlíf, þau eru skoðuð með
stækkunargleri af sjúklegum áhuga, öll
þeirra viðbrögð nákvæmlega rekorderuð
og skilgreind af sérfræðingum. Við tröll,
aftur á móti, vekjum aðeins leiðan geispa
þar sem við áður vöktum ógn og skelfing.
Ef tröllkall rambaði inn í Búnaðarbank-
ann og bæði um kalstyrk eða geldkvígu-
lán, þá mundi allur almenningur hlægja.
Það yrði í hæsta lagi kallað á pólití og beð-
ið um að f jarlægja fullan kall, eða slökkvi-
lið og hjálparsveit skáta, það kæmi smá-
frétt í dagblaðinu Vísi um þennan atburð,
skrifuð í þeim stíl, sem miðar að því að
menn brosi í kampinn yfir eftirmiðdags-
kaffinu sínu. Dóttir góð, virtu aðeins fyrir
þér turninn á Hallgrímskirkju og þá sérðu
að þursakyn er ekki lengur voðalegt í aug-
um manna, heldur skoplegt. Við erum í
þeirri ógurlegu sitúasjón að vera of stórir
en þó ekki nógu stórir. Dvergar hafa skot-
ið okkur ref fyrir rass, þeir eru lagðir á
skurðarborð vísinda, sálfræði og heimspeki
og rannsakaðir og röntgeniséraðir af öll-
um hálærðustu prófessorum og pótintát-
um, skáld og listamenn leggja alla stund
á að útlista þeirra geðflækjur og komplexa.
Það er talað um núansana í sálarlífi þeirra,
það eru víst einhverskonar sjatteríngar.
Vér þursar erum eins og þau stórvirku
heyvinnutæki sem lögð eru fyrir róða út
í mýri og fengin önnur ný, við erum ekki
einu sinni antík eins og askur á hillu eða
rokkur í stofuhorni og veldur þar pláss-
leysi. 1 stuttu máli: við erum passé.
Nú varð löng þögn fram að jólum, þá
rumdi í Élji jötni og urðu landskjálftar
sunnanlands, mældust þeir 6 á Richters-
kvarða og hrundu skriður úr lokkum
tröllabarnsins í Hengli. Þá tók Éljir til
máls og varð af því norðanstrekkingur, er
hann mælti við dóttur sína:
— Það er annað en gaman fyrir eitt
foreldri að senda dóttur sína frumvaxta út
í slíkan heim. Og þar við bætist að ég get
eigi heitið þér því gjaforði, sem þér sæmir,
því ekki veit ég hvort Kúfur frændi þinn
í Búrfelli er lifandi eða dauður, frá þeirri
familíu hefur ekki heyrst í 200 ár. Veit
eg ekki nema það fólk allt sé dautt úr
þeirri voðalegu pest verfremdung, sem áð-
ur er getið, því vita máttu það að dautt
er tröll á fjöllum ef engin á það trúir. Og
hef ég ekki annað veganesti þér til handa,
dóttir mín góð, en herðablað úr langafa
þínum og lúið eintak af Metsölubók Tóm-
asar Jónssonar ef það mætti verða þér að
leiðarljósi. Og haf þig nú á brott og freist-
aðu gæfunnar.
Síðan kvöddust þau með hrikalegum
kossi svo upp gekk eldur í Heklufjalli og
hélt nú Lúsk tröllskessa út í heim.
(Skráð eftir garmlli konu í Hreppum).
16 SJÁLFSBJÖRG