Sjálfsbjörg - 01.07.1970, Blaðsíða 30

kreiki fram eftir nóttu, en um óttubil, trúi
ég, að loks hafi allt verið orðið sæmilega
hljótt.
B’yrirskipað hafi verið, að menn skyldu
„sofa út“ næsta morgun, því að aðal-
skemmtunin skyldi haldin kvöldið eftir, og
þá var sjálfsagt að vera „vel upplagður".
Sumir eru með þeim ósköpum fæddir að
geta aldrei sofið út, og þar á meðal undir-
rituð, eins og þú veizt, en samt var sofið
sætt og vært til sex, að ýmsir vöknuðu
með andfælum við hryllileg óp og vein,
líkt og verið væri að slátra grís. Reyndist
þetta einn sunnanmanna,sem var víst að
tala upp úr svefninum. Eftir þetta varð
ekki öllum svefnsamt og undu sér við
lestur, þar til ilmandi kaffilykt barst úr
eldhúsinu um átta-leytið, og var þá fljót-
lega farið á kreik!
Veðurguðirnir reyndust okkur ekki of
hliðhollir, svo að menn héldu sig mest inni
við laugardaginn, utan einnar stuttrar, en
skemmtilegrar bílferðar, en þá var „bland-
að“ í bílana. Þrátt fyrir það leið dagurinn
fljótt í vinahóp.
„Leyndarmálið11 hans Eggerts birtist
um miðjan dag í líki nokkurra félaga og
ungra hljómlistarmanna frá Siglufirði, og
í broddi fylkingar var hjálparhellan okkar
góða frá Siglufjarðarþinginu, hinn ágæti
ungi vinur okkar Ólafar, Höskuldur Kára-
son, kallaður Dala-Kollsson þar, sökum
höfðingsskapar síns.
Einnig komu „týndu Isfirðingarnir" í
leitirnar aftur og einnig eitthvert slangur
af Akureyringum að ógleymdum Sauð-
kræklingum. Þótti mér vænt um að kenna
þar „minn kæra óvin“ (þú manst), sem
er auðvitað löngu orðinn góðvinur minn.
Eftir sameiginlega kvöldmáltíð hófst
kvöldvakan, og stýrði henni Trausti nokk-
ur Sigurlaugsson af alkunnum skörungs-
skap. Fjölmenni var mikið, þegar allir hin-
ir „týndu“ voru komnir í leitirnar, 80—100
manns, gæti ég trúað.
Hvert félag var skyldað til að leggja til
einhver skemmtiatriði, og gerði hver eftir
beztu getu, en að minni hyggju „áttu“ Sigl-
firðingar „kvöldið“. Valkyrja þeirra, Hulda
Steinsdóttir, flutti bráðskemmtilegan,
frumsaminn „Annál Siglufjarðarþings", og
að auki annan þátt, einnig frumsaminn,
með aðstoð vinar okkar, Höskuldar. Hinn
kvenskörungurinn þeirra, Valey Jónas-
dóttir, söng gamanvísur, einnig frumsamd-
ar af Siglfirðingum. Þeir virðast því eiga
skáld á hverju strái, og hljómlistin, sem
þeir báru á borð fyrir okkur, var heldur
ekki af lakara taginu. Hinir ungu hljóm-
listarmenn þeirra virðast geta leikið á
hvað sem er, allt frá öskutunnum niður í
matskeiðar. Leikur þeirra á flöskur var
alveg frábær, og segja mætti mér, að hann
yrði vel þegið sjónvarpsefni.
Annars fóru fram margs konar getraun-
ir, leikir, upplestur og almennur söngur.
Tóku allir þátt í þessu af hjartans ánægju.
Óvenju margir hljóðfæraleikarar voru
þarna saman komnir frá öllum félögum
Sjálfsbjargar. Verðskuldaða athygli vakti
Jóhannes Benjamínsson frá Reykjavík,
sem leikur á „öll“ hljóðfæri, og auk þess
þylur hann upp úr sér hvern kvæðaflokk-
inn af öðrum.
Er hinni eiginlegu kvöldvöku lauk, var
leikið og sungið, þar til um tvö-leytið, að
sumum þótti mál að linna, en aðrir vildu
halda áfram. Sætzt var því á að hætta
skyldi kl. 2.30, því að ýmsir áttu erfiða
heimferð fyrir höndum daginn eftir. Var
svo gert, og brátt gerðust jafnvel hinir
bezt vakandi syf jaðir og komu sér í bólið.
Næsta morgun reis fólk misjafnlega
snemma úr rekkju. Við Vestfirðingarnir
fórum að taka saman föggur okkar, því
að við ætluðum að reyna að leggja af stað
um tíu-leytið, þó að klukkan væri að vísu
orðin ellefu, þegar við loks komumst af
stað eftir margar kveðjur og kossa og ósk-
ir um að hittast sem fyrst aftur.
30 SJÁLFSBJÖRG