Sjálfsbjörg - 01.07.1970, Blaðsíða 28

að hugsa um „blessaða Norðlendingana“
og hlökkuðum mjög til að hitta þá ágætu
Skagfirðinga og Þingeyinga á mótinu.
Bílstjóri okkar Isfirðinganna er víst orð-
inn eilítið spilltur af dálæti hjá okkur, og
nú gerði hann sér lítið fyrir og heimtaði
ákveðinn fararstjóra — kvenmann auð-
vitað —, svo að gera mátti hjónaskilnað.
En þar sem ég hlaut sæti hjá hinum aðil-
anum, mátti ég víst vel við una.
Isafjarðardjúp er undrafagur staður og
Mjóifjörðurinn allra fjarða fegurstur, að
mínum dómi. Vart var ekið fram hjá bæ
eða býli, svo að Erla gæti ekki frætt okk-
ur á nafni þess. „Landslag yrði lítils virði,
ef það héti ekki neitt“, kvað eitt af góð-
skáldum okkar, og hygg ég, að mikið sé
til í því. I bíl Bolvíkinganna gekk þetta
miklu verr, þó að eiginkona varaformanns-
ins gerði sitt bezta. En þegar þau höfðu
ekið fram hjá fjórum „Þernivíkum“ í röð,
gafst jafnvel hún upp við landafræðina í
bili, þar til hún tók að leita uppi Vatns-
dalshólana af miklum móð, en það er önn-
ur saga og gerist miklu síðar.
Áfram var ekið í sólskininu. Um tvö-
leytið var komið í Langadalinn, en þar
var áð. Gott þótti mönnum að rétta úr
sér og yndislegt að sitja að snæðingi í
kjarrinu í glampandi sólinni. „Húsmóðirin
á Sjálfsbjargarheimilinu" (þú veizt hver
það er), hafði svo mikið nesti með sér,
að nægt hefði okkur öllum í 7 daga útilegu
og deildi óspart til hægri og vinstri.
Að snæðingi loknum var stigið upp í
bílana á ný og skyldi nú haldið upp á
Þorskafjarðarheiði. Hún var mjög sæmi-
leg yfirferðar, enda ekki illræmdasta heið-
in hér vestan lands. Þorskafjörðurinn er
fagur mjög og undrar mig ekki, að hann
hafi alið skáld nokkur.
Sjálfsagt þótti að nema staðar í Bjarkar-
lundi. Gerðum við það og að venju okkar
að stanza yfirleitt alls staðar, þar sem til-
efni gafst, enda var nú kominn tími til
að brynna fararskjótunum. Nokkrar um-
ræður upphófust um, hvor heiðin skyldi
valin yfir á Norðurlandið — Tröllatungu-
eða Laxárdalsheiðin — og þar sem Vest-
firðingar voru tröllunum vanari, varð sú
síðari fyrir valinu, illu heilli. Þetta reynd-
ist sem sé leiðinlegasta heiðin, sem við fór-
um yfir í allri ferðinni. Sums staðar þurftu
bílarnir allt að því að ,,synda“ yfir óbrú-
aðar ár. Hér byrjaði líka að rigna og stytti
ekki upp það, sem eftir var leiðarinnar.
Nú var ég komin yfir í bíl Bolvíking-
anna og búin að senda harmonikuleikar-
ann þeirra yfir í okkar bíl. Þótti sumum
þetta víst góð skipti, og lái ég þeim það
ekki.
Sjálf undi ég hag mínum hið bezta hjá
Bolvíkingum, enda Bolvíkingur sjálf, eins
og þú veizt. Ég trúi, að þú kannist við bíl-
stjóra þeirra Bolvíkinganna. Ég nefni eng-
in nöfn, því að ef ég þekki þig rétt, Pálína
mín, með allan þinn áróður, gætir þú verið
hlaupin með þetta í blöðin, áður en nokk-
ur vissi af. — En ég var að ræða um bíl-
28 SJÁLFSBJÖRG