Sjálfsbjörg - 01.07.1970, Side 41

KONRAÐ ÞORSTEINSSON:
„LastaÖu ei laxinrí’
Margir kannast við vísuna, sem yfir-
skrift þessara orða er tekin úr. Við, sem
nú lifum, getum varla eða ekki gert okk-
ur grein fyrir þeim byltingum, sem orðið
hafa í þjóðlífi okkar síðustu eitt til tvö
hundruð árin. Á þetta ekki hvað sízt við
um viðhorfið til þeirra, sem fatlaðir eru
eða á annan hátt ekki þess umkomnir að
heyja lífsbaráttuna að hætti fjöldans.
Liðnir tímar geyma margar sagnir um
ótrúlega hetjulega baráttu einstaklinga,
sem virtust dæmdir úr leik á keppnisvelli
lífsins, en sem með frábærri þrautseigju
hösluðu sér völl sem fullgildir borgarar
þjóðfélagsins og tóku sér að fordæmi:
„Laxinn, sem leitar móti straumi sterklega
og stiklar fossa.“
Einn þeirra manna, sem háði slíka bar-
áttu til sigurs, var Þorsteinn Þorkelsson
frá Syðra-Hvarfi í Svarfaðardal, og hæfir
vel að hans sé að nokkru minnzt í riti
Sjálfsbjargar. Vona ég, að frásaga þessi
verði einhverjum til ánægju og uppörf-
unar.
Þorsteinn Þorkelsson var fæddur að
Atlastöðum í Svarfaðardal 26. febrúar
1831 og dó að Syðra-Hvarfi í sömu sveit
30. september 1906, hálf áttræður að aldri.
Þorsteinn var bráðþroska og fjörmikið
barn, sem án efa hefur horft björtum
barnsaugum til framtíðarinnar, „en dag
skal að kveldi lofa“. Um níu ára aldur
syrti að í lífi þessa efnilega drengs, þá
veiktist hann af liðagigt og beinkröm eða
berklum og leið miklar þjáningar um
margra ára skeið. Þá var ekki um að ræða
læknisþekkingu eða endurhæfingu neitt í
námunda við það, sem nú þykir sjálfsagð-
ur hlutur og eðlileg þjóðfélagsleg réttindi.
SJÁLFSBJÖRG 41