Fréttablaðið - 21.05.2022, Page 30

Læknar voru furðu lostnir yfir skjótum bata Ingvars og er hann sjálfur viss um að hugarfar hans hafi þar vegið þungt.
 Er í lagi með hjólið mitt?
Eftir kveðjustundina fór Ingvar
beint í aðgerð enda mátti engan
tíma missa. „Aðgerðin gekk aug-
ljóslega glimrandi vel. Ég man svo
fyrst eftir mér að borða morgun-
mat, í spítalarúmi, tveimur dögum
síðar.“ Ingvar var þá löngu vaknaður
en man ekki eftir sér fyrr. „Ég var á
spítala í þrjár vikur en fyrstu vikuna
gat ég hvorki gengið né setið. Ég átti
mjög erfitt með að borða og mundi
lítið. Ég þekkti fólk ekki. Það var
eins og ég þekkti foreldra mína en
samt ekki. Ég átti erfitt með að segja
hvar ég væri.“
Ingvar segist eiga svolítið erfitt
með að lýsa líðaninni og ástandinu
fyrstu vikurnar. „Þetta er ekki svart
og hvítt. Maður er svolítið on/off.
Ég man vel eftir einu spaugilegu
atviki, því ég hafði greinilega nógu
mikið vit á að spyrja læknana mjög
fljótlega eftir að ég vaknaði: Er í lagi
með hjólið mitt? Eitthvað var því
enn tengt í hausnum,“ segir hann í
léttum tón.
Hjólar aldrei án hjálms í dag
Ingvar segist fullviss um að reið-
hjólahjálmurinn hafi bjargað lífi
sínu. „Ég á hann enn og brot úr
hjólastellinu sem sprakk í fimm
bita. Það er ekki margt sem lifir 80
kílómetra hraða af.“ Til marks um
höggið bendir Ingvar á að gaffall
mótorhjólsins beyglaðist en öku-
maðurinn hafi sloppið með minni
háttar meiðsl.
Ingvar segist hafa verið með
góðan hjálm og eftir slysið sé það
prinsipp að endurnýja hjálminn
árlega. „Það er mælt með að gera
það á tveggja til þriggja ára fresti
en ég geri það bara á hverju ári.
Þetta skiptir mig miklu meira máli
en áður – þá var ég bara með hjálm
því allir voru með hjálm. Nú í dag
væri ekki séns að ég færi út að hjóla
án hjálms. Maður veit aldrei hvað
gerist.“
Sá allt á fimmföldum hraða
Hann segir fyrstu vikuna eftir slysið
hafa reynst öllum erfiða.
„Fjölskyldan var áhyggjufull en
ég var í togstreitu og vildi ekki sætta
mig við að þetta hefði gerst. Ég vildi
drífa mig af spítalanum og halda
áfram með markmið mitt. Ég gat
það ekkert og gat heldur ekki sætt
mig við það. Ég var erfiður og röflaði
í hjúkkunum um að fá að fara heim.
Eftir á var mér sagt að allt sem ég
hefði gert hefði ég gert í „slow-mo“.
Sturtan tók yfir 40 mínútur og að
borða tók eilífð. Svona upplifði ég
þetta ekki – ég sá allt á fimmföldum
hraða. Ég þurfti að fara að æfa og
keppa. Ég var líka búinn að kaupa
miða á nýju Star Wars-myndina sem
verið var að frumsýna,“ segir hann
og hristir hausinn. „Ég var langt á
undan öllum öðrum og það virtist
ekki frábært í huga neinna annarra
en mín.“
Aðallæknirinn bjargar lífi mínu
Ingvar segist þakklátur fyrir að
fyrst hann hafi orðið fyrir þessu
slysi hafi það gerst í nálægð við
einn besta spítala Evrópu, Erasmus
MC. „Aðallæknirinn þar bjargar lífi
mínu, en hún ákvað að gera báðar
aðgerðirnar á sama tíma.“ Hann
segir að það sé ekki vaninn og í raun
hafi það þarna verið gert í fyrsta
sinn í Evrópu. „Ef hún hefði valið
aðra aðgerðina hefðum við í raun
þurft að sætta okkur við að laga
annað en skilja hitt eftir. Hún var
ákveðin í að gera þetta og fyrir það
er ég þakklátur,“ segir Ingvar, sem á
augljóslega erfitt með að hugsa út í
hvað hefði getað orðið.
„Þetta var reynt í fyrsta sinn og
tókst því í fyrsta sinn. Það var því
fylgst vel með næstu mánuði enda
getur taugaskaði komið fram síðar.
Eitt það sem ég fékk ekki til baka var
lyktarskynið, en þær taugar rifnuðu
við höggið. Ég sjálfur áttaði mig ekki
á að það væri farið fyrr en mánuði
síðar. Þá var gott veður og ég ætlaði
að draga andann og finna blóma-
lykt en fann ekkert. Þá brotnaði ég
niður, þegar ég fattaði það. Það var
erfitt.“ Ingvari var sagt að mögulega
kæmi lyktarskynið til baka á tveim-
ur árum en það gerði það ekki. „Ef ég
þyrfti að fórna einu skynfæri væri
það líklega þetta en það er ekkert
gaman að tapa þessu. Eina tilfellið
þar sem það er jákvætt er núna, því
ég á níu mánaða gamla dóttur. Ég
veit aldrei hvenær ungfrúin er búin
að gera í buxurnar,“ segir hann
og hlær, en pabbinn hefur aftur á
móti heldur aldrei fundið ilminn af
nýfæddri dóttur sinni.
Þreyttur á að vera þreyttur
Ingvar segir lækna hafa verið furðu
lostna yfir skjótum bata hans en
eftir þrjár vikur á sjúkrahúsi átti að
taka við mánuður í endurhæfingu
í næsta húsi. „Eftir útskrift fór ég í
viðtal á endurhæfingarstöðinni og
var lagt fyrir mig flókið próf. Í þessu
prófi kemur í ljós ef hausinn er svo-
lítið bilaður og ég get ekki platað
lækninn til að halda að ég sé betri
en ég er.“
Ingvar er enn sigri hrósandi þegar
hann segir frá því hvernig læknirinn
útskrifaði hann eftir þetta próf og
stutt spjall. Hann fékk feginn að fara
heim undir eftirliti.
„Eftir viku stalst ég út að hjóla
með bróður mínum og var alltaf
að gera einhverja svona vitleysu. Ég
fann fyrir þreytu og jafnvægisleysi
en var alltaf að reyna að blokk-
era það. Hugarfarið hjálpaði mér
mikið. Einhver hefði gefist upp en ég
hugsaði alltaf að ég ætlaði að halda
áfram.“
En eftir svo mikið höfuðhögg og
stórar aðgerðir tók tíma að verða
samur. Það reyndi á taugar 26 ára
íþróttamanns.
„Ég var pirraður á ýmsu. Ég var
þreyttur á að vera þreyttur en fyrstu
vikurnar þurfti ég bara að sofa 18
tíma á sólarhring. Ég man vel eftir
fyrstu tilraun til að fara út í búð
sem var hinum megin við götuna
en reyndi gríðarlega á. Líkaminn
var bara í 100 prósent vinnu við að
laga hausinn á mér og lítil orka eftir
í annað.“ 
Ingvar á enn hjálminn sem var, eins og gefur að skilja, illa farinn eftir höggið. Hann er geymdur í poka uppi í skáp sem
minning um dag sem hefði getað farið á mun verri veg, en í dag stígur Ingvar aldrei á hjól án þess að vera með hjálm.
Þetta ár var ég í versta
formi ferilsins, versta
andlega ástandinu og
með flestar keppnir. Ég
þurfti að vera að non
stop.
Eitt það sem ég fékk
ekki til baka var lyktar-
skynið, en þær taugar
rifnuðu við höggið.
30 Helgin 21. maí 2022 LAUGARDAGURFréttablaðið