Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1941, Síða 55

Norræn jól
Enginn getur lýst því, hve innilega vænt heimilisfólkinu þótti um hús-
hóndann, eftir að það hafði fengið að hafa hann heima í tvö ár. Hann
hugsaði nú vel um heimili sitt, einkum fyrir jólin. Hann sat að jafnaði
ekki í neinum sófa eða ruggustól, heldur á háum og mjóum slitnum hekk
í eldhúsinu. Þegar hann var setztur á þennan bekk þaut hann um heim
æfintýranna. Hann þaut í kringum jörðina, steig upp til stjarnanna og enn-
þá hærra. Hann ýmist spilaði eða talaði og allt heimilisfólkið safnaðist í
kringum hann og hlustaði á. Lífið varð stórfenglegt og fagurt þegar hann
veitti fólkinu af ríkidæmi sálar sinnar.
Þess vegna elskaði fólkið hann, eins og það elskaði jólin, gleðina og
vorsólina. En þegar Ruster kom var jólagleði þess eyðilcgð. Það hafði þá
erfiðað til einskis, ef hann kæmi svo til þess að hafa á brott húsbóndann.
Það væri óréttlátt, ef þessi drykkjurútur ætti að fá að sitja við jólaborðið
á guðhræddu heimili og eyðileggja alla jólagleðina.
Fyrir hádegi á aðfangadag var Ruster búinn að skrifa nóturnar og
fór að tala um að það væri þá líklega bezt fyrir sig að fara, þó það væri i
raun og veru meining hans að vera kyrr.
Liljekrona hafði orðið fyrir áhrifum frá hinu heimilisfólkinu og sagði
eins og út í hött, að það væri þá líklega bezt að Ruster yrði kyrr um jólin.
En Ruster litli var æstur og stoltur. Hann sneri upp á yfirvararskeggið
og hristi höfuðið með úfna listamannshárið, er lá sem svart óveðursský á
höfði hans. Hvað meinti Liljekrona? Átti hann að vera kyrr, af því að hann
hefði ekkert að fara? Það var þá líkast því. Situr ekki fólkið og bíður eftir
honum á stóru herragörðunum í Bro-sókn! Gestaherbergin bíða uppbúin
og fagnaðarskálin full. Hann þurfti aðeins að flýta sér af stað. Það eina, sem
að var, var það, að hann vissi ekki hvern hann ætti fyrst að heimsækja.
„Blessaður vertu,“ sagði Liljekrona. „Þú skalt víst fá að fara.“
Eftir miðdaginn fékk Ruster lánaðann hest og' sleða, loðkápu og feld.
Vinnumaðurinn í Laufdölum átti að aka honum á einhvern bæ í Bro-sókn
og aka hratt, því það Ieit út fyrir snjókomu.
Engum datt í hug, að hans væri nokkurs staðar beðið eða að nokkur
bær væri til í allri sveitinni, þar sem hann væri velkominn. En fólkið vildi
losna við hann og skýldi þessu og Iét hann fara. „Hann vildi þetta sjálfur,“
sagði það. Og nú bjóst það við að taka gleði sína aftur.
4
53