Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1941, Síða 59

Norræn jól
Þá fór Ruster að láta þau stafa. Það var nú svona og svona mefr
kunnáttuna. Heldur var það Iítið, sem þau vissu. Ruster varð nú áhuga-
samur, tók báða drengina og setti þá á sitt hvort hné og byrjaði að kenna
þeim. Frú Liljekrona gekk fram og aftur við heimilisstörfin og hlustaði
undrandi á. Þetta var eins og leikur. Börnin skellihlógu, en samt Iærðu þau.
Ruster hélt áfram nokkra stund. En hugurinn var ekki lengi bundinn
við það, sem hann var að gera. Hann var að hugsa um ferð sína í óveðr-i
inu. Hér var hlýtt og gott að vera, en það var samt sem áður úti um hann.
Hann var útslitinn og einskis nýtur. Og allt í einu greip hann höndunum
fyrir andlitið og fór að gráta.
Frú Liljekrona kom í flýti til hans.
„Ruster,“ sagði hún, „ég get skilið það, að þér finnist að allt sé von-
laust. Það gengur að vísu ekkert með hljómlistina og þú eyðileggur þig á
drykkjuskapnum. En það er samt sem áður ekki úti um þig Ruster.“
„Jú,“ snökti litli flautuleikarinn.
„Sjáðu til, að sitja eins og í kvöld með lítil börn, það væri eitthvað
fyrir þig. Ef þú vildir kenna börnum að lesa og skrifa myndir þú alls stað-
ar vera velkominn. Það eru svo sem ekki ómerkari hljóðfæri til þess að
leika á heldur en fiðla og flauta. Líttu á þau Ruster!“
Hún setti báða drengina fyrir framan hann. Hann leit upp og deplaði
augunum eins og hann hefði litið í sólina. Það var eins og hin litlu, daufu
augu hans ættu erfitt með að líta í hin stóru, skæru og sakleysislegu
barnaaugu.
„Líttu á þau Ruster!“ sagði frú Liljekrona.
„Ég þori það ekki,“ sagði Ruster, því að það var eins og hreinsunar-
eldur fyrir hann að sjá inn í hina óflekkuðu fegurð sáiarinnar gegnum
barnsaugun.
Þá hló frú Liljekrona hátt og glaðlega. „Þá geturðu fengið að venjast
þeim Ruster. Þú getur fengið að vera hér á mínu heimili þetta ár sem
skólakennari.“
Liljekrona heyrði konu sína hlæja, og kom fram úr herberginu.
„Hvað gengur á, hvað gengur á?“ sagði hann.
„Ekkert annað en það, að Ruster er kominn aftur og ég hef gert hann
að kennara litlu drengjanna okkar.“
57