Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1941, Qupperneq 68

Norræn jól
gömul hjón, er áttu son, einan barna. Hann hét Sigurður. Við vorum jafn-
aldrar, um tvítugt, og fór vel á með okkur. Hann var draumlyndur og dálítið
einrænn, en prúður og góður piltur. Heldur var hann fíngerður og krafta-
lítill, en hafði samt góða heilsu, að cðru leyti en því, að stundum greip
hann eitthvert óráð eða fásinna, sem stappaði nærri fullu brjálæði á
meðan það stóð yfir. Þess á milli var hann alheilbrigður. Hann fann alltaf
á sér þegar köstin voru að koma yfir hann, og gekk þá burtu úr augsýn
fólks, oftast upp í dalverpi, sem lá austanvert við bæinn. Eftir svo sem
klukkutíma kom hann aftur, og var þá fölur og þreytulegur, en annars
eins og hann átti að sér. Þó var oft þunglyndisblær yfir honum næstu
dagana á eftir.
Það var aldrei minnzt á sjúkleik hans á heimilinu. En þegar við vor-
um búnir að vera saman nokkrar vikur, byrjaði hann einu sinni að tala
um þetta að fyrrabragði: — „Það er alveg óþarfi að vorkenna mér,“ sagði
hann með einkennilegu brosi. „Mér líður ekkert illa í köstunum. Það eina,
sem mér þykir að þeim, er hvað þau vara stutt!“
Ég varð hissa á þessum ummælum hans, sem von var, en smám-
saman fékk ég skýringuna. Næst, þegar hann fann óráðið nálgast, benti
liann mér að koma með sér, og ég fylgdi honum upp í dalverpið fyrir
austan bæinn.
Hann var naumast kominn þangað, þegar hann byrjaði að umhverfast
á hinn furðulegasta hátt. Ekki greip hann þó neitt æði, en hann varð bara
allur annar maður á skammri stundu. Sá Sigurður, er ég þekkti, var grannur
og beinvaxinn með frítt, smágert andlit og grá dreymandi augu. Munnur
hans var ávallt fastlokaður. En þessi maður virtist vera sýnu gildari, hann
var lotinn í herðum og hokinn í hnjáliðum. Brúnirnar sigu niður yfir
augun, sem voru dimm og snör; munnurinn var stærri og varaþykkri, og
ávallt galopinn, eins og hann væri að hlusta eftir einhverju. Allt fas hans
benti á sívakandi athugun, þrótt og fimi, sem átti meira skylt við dýr
merkurinnar en manneskjur.
Hann gekk hægt eftir dalverpinu, og það var auðséð á atferli hans,
að í óráðinu lagði hann leið sína gegnum þéttan skóg. Ég sá liann beygja
sig undir ósýnlegar greinar eða brjóta þær í sundur; hann smaug gegnum
kjarr og kleif yfir fallna stofna. Oft nam hann snögglega staðar og hlust-
66