Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1941, Blaðsíða 69

Norræn jól
aði, það var eins og hann yrði allt í einu að steini, svo skjót og fullkomin
varð kyrrstaða hans; síðan hélt hann af stað aftur, hljóður og skimandi eins
og dýr. Mér fannst ég heyra mildan þyt skógarins og veikt brak í þurrum
kvistum undir fótum hans.
Ég sá undir eins, að hann var ekki einn á ferð; það var kona í
fvlgd með honum. Og honum var mjög annt um þennan kvenmann.
Hann gætti þess vel að greinar, sem hann beygði til hliðar, hrykkju ekki
á hana, og hann hjálpaði henni, eins og natinn heimsmaður, yfir allar
íorfærur. Alltaf öðru hverju var hann að líta aftur og brosa til hennar,
og stundum snerti hann við henni með hendi sinni, eins og lítið barn
klappar. Það var bersýnilegt, að hann var mjög ástfanginn.
Á þessu gekk stundarkorn, þangað til hann kom að uppþornuðum
lækjarfarvegi í miðju dalverpinu. í hans augum var þetta auðsjáanlega
mikil elfa, því að hann hikaði við að leggja út í, en aðeins nokkur augna-
blik. Það sást greinilega á hreyfingum hans, þegar hann var lagður af
stað, að áin var bæði djúp og straumþung, því að hann hallaði sér mjög
á þá hliðina, er upp að fjallinu vissi, og drættir, er sýndu mikla áreynslu.
komu í andlit hans. Konuna hafði hann fyrir framan sig, og hélt utan um
hana með báðum handleggjum. Þeim miðaði hægt áfram, en loks náðu
þau þó bakkanum hinum megin. Hann nam staðar og lyfti henni á þurrt.
Og hún var stór og stæðileg, það sást á því, hversu mikla krafta hann lagði
í það að taka hana upp.
Þegar hann var búinn að því, leit hann aftur og brosti sigri hrósandi.
Það var eins og hann þættist nú kominn í örugga höfn og væri sloppinn
úr öllum hættum. Nokkur augnablik horfði hann ögrandi inn í skóginn
að baki sér, svo sneri hann andlitinu að bakkanum al'tur, þar sem ástmejr
hans beið.
Þar sem ástmey hans beið? Ef til vill var hún þar ekki lengur. Það
hafði eitthvað óskiljanlegt skeð á þessum sekúndum, er hann horfði til
baka. Hann starði á bakkann, og andlit hans tæmdist, eins og sálin hyrfi
á braut. Á næsta augnabliki fylltist það af angist. Ég hef aldrei séð því-
líka örvæntingu í nokkurri mannlegri ásjónu. Kyrrðin var steingerð og
spáþung eitt andartak. Svo æpti hann eitthvað, ef til vill nafn, hróp
hans nístu þögnina, og angistin í þeim smaug gegnum merg og bein.
67