Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1941, Blaðsíða 99

Norræn jól
hefur arfleitt oss, eins og gömlu norrænu héraðalögin, Józku lögin, Gutalögin,
Frostaþingslögin, Grágás, og elztu lög hinna sallisku Franka og Langbarðanna, eru oss
vitnisburður um þann sið, að setja lög á þennan hátt hjá öllum norrænum, gotnesk-
um og germönskum þjóðum.
Þeir tímar hafa verið á Norðurlöndum, að konungurinn einn setti lögin af eigin
veldi — guðs náð — en þetta eru horfnir tímar, og þeirra er ekki óskað á ný. Það
eru til engilsaxneskar þjóðir, sem hafa alltaf haldið fram réttinum til þess að ræða
við konunginn in parlamento til þess að setja lögin, og sömuleiðis haldið fram rétt-
inum til persónulegs frelsis gagnvart ríkisvaldinu, frelsis — vernduðu af lögum og
dómstólum. Það eru til germanskar þjóðir, sem misstu — eins og Norðurlandþjóðirnar
um tíma — þessi réttindi í hendur ríki og konungsvaldi, en náðu þeim aldrei aftur,
til mikillar óhamingju fyrir sig og grannþjóðir sínar.
í því óveðri, sem nú gengur yfir þjóðir Evrópu, er það hlutverk Norðurlanda-
þjóðanna að verja hin ómetanlegu verðmæti persónufrelsisins, laga og réttar. Án þessa
frelsis til að rísa gegn lögregluveldinu geta Norðurlandaþjóðirnar ekki lifað, og þeim
mönnum skjátlast algerlega, sem halda, að hægt sé með ofbeldi að kenna þeim að hugsa
eins og vélar og láta blind hugtök: ríki og vald, gleypa persónuleikann.
„Nýskipan" Evrópu, með einvalið drottnunarkyn annars vegar og þrælaþjóðir
umhverfis hins vegar, er ekki hugsanleg fyrir norræna menn. Hin danska þjóð gengur
t'kki frekar en hinar norrænu þjóðirnar undir slíkt ok, af frjálsum vilja, og ekkert getur
rænt okkur þeirri von, að sá dagur renni brátt upp, að vér Danir getum á ný hyllt
konung vorn sem sameiningarmerki frjálsrar og óháðrar þjóðar.
Og sömu von ölum vér í brjósti um hinar Norðurlandaþjóðirnar, að upp úr þeim
Ragnarökum, sem heimi vorum hefur nú verið kastað út í, rísi nýtt frelsisins Gimli,
þar sem vér allir Norðurlandabúar getum lifað voru eigin lífi sem frjálsir menn, án
kúgunar og ytri bvingunar, sem eins og stendur lamar og skerðir athafnafrelsi vort.
Fr. le Sage de Fontenay.
JÓLIN hafa alltaf verið mesta og kærasta hátíð Norðmanna. Þau eru tími sam-
kvæmislífsins, þegar hópar jólagesta eru á ferð á þjóðveginum og kjallararnir eru
tæmdir, til þess að geta boðið upp á ríkulegar kræsingar. — En í ár er þetta öðruvísi.
Dulbúið með svikum og prettum í laumi, eins og þjófur á nóttu, þótti mesta her-
veldi heimsins það samboðið virðingu sinni að ráðast á litla og varnarlausa þjóð. Með
hótunum, þvingunum og pyndingum hefur það síðan reynt að kúga norsku þjóðina.
Það litla af úrhraki, sem til var í Noregi, hafa þeir síðan af eðlishvöt skyldleikans,
leitað uppi án þess að átta sig á því, að þeir geta ekki lengi lifað í landi, þar sem loftið
er hreint.
Það eru þungar byrðar, sem lagðar hafa verið á herðar norsku þjóðarinnar, en
hún hefur sýnt að hún getur borið þær. Þjóðverjar hafa brennt bæi vora, rænt heimilin
7
97