Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1986, Síða 7

slíkra manna er sjaldnast neinn
leikur, en andleg reisn Erlendar Pat-
urssonar, traust skaphöfn og skarpur
skilningur öfluðu honum harðra and-
stæðinga, en fárra óvina. Andstæðing-
ar hans fundu að hörkunni fylgdi
sanngirni. Hjartað var heitt þótt höf-
uðið væri kalt. Gamall bekkjarbróðir
hans fór með rétt mál og komst vel að
orði þegar hann sagði um hann í
minningargrein: „Allt líf Erlendar var
óslitin barátta og oft gegn ofurefli.
Hann þótti hvass og höíðingjadjarfur
í ræðu og riti, en jafnan málefnalegur
og aldrei illkvittinn.“
A íslandi átti Erlendur marga vini
og stóran frændgarð og kom hingað
oft ýmissa erinda. Ég kynntist honum
heima þann stutta tíma sem ég gegndi
forstöðu Norðurlandahússins í Fær-
eyjum. Það var eitt af óskabörnum
hans, en margt var þar með öðrum
brag en við hefðum kosið og töldum
heppilegast og þegar þar komu upp
deilur, sem ekki verða raktar hér,
kynntist ég baráttumanni sem sýndi
mér og málstað þeirrar stofnunar
meiri drenglund og stuðning en flest-
allir norrænir stjórnmála- og embætt-
ismenn, sem málið gat varðað, og
vildi að það yrði kannað ofan í kjöl-
inn. Annað mál er það að á tillögur
hans og varnaðarorð var ekki hlustað.
En fyrir bragðið þykist ég betur vita
hver hann var.
Fáein minningarorð segja minnst
um fágætan mann. Erlendur Paturs-
son var fágætur maður og mikill „ar-
istókrat“ í bestu merkingu þess orðs -
og bar hið forna biskupsnafn með
rentu. Og margt þykir mér ólíklegra
en að minning og starf kóngsbónda-
sonarins í Kirkjubæ verði óbrotgjarn-
ara en bergið sem brimskaflinn molar
ár og daga á ættaróðali hans.
Hjörtur Pálsson
Frá Kirkjubæ í Færeyjum