Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1986, Side 11

eitthvað svart kvika á snjónum langt í
burtu. Það nálgaðist óðum, og hærra
og hærra lét í bjöllunum.
Hver skyldi nú vera þar á ferð,
hugsaði Vöggur. Hann fer ekki alfara-
veg, heldur stefnir hann þvert yfir
heiðina. Hann vissi svo sem, hann
Vöggur litli, hvar leiðin lá, hann sem
hafði tínt þarna bæði bláber og kræki-
ber og farið fram og aftur, — mörg
hundruð álnir hringinn í kringum kof-
ann. Hver sem mætti nú aka með
svona bjöllum og aka sjálfur! Naum-
ast hafði Vöggur látið þessa ósk í ljós,
fyrr en sleðann bar þar að og fyrr en
hann staðnæmdist á hlaðinu fyrir
utan gluggann.
Hvorki meira né minna en fjórum
fákum var beitt fyrir sleðann; en þeir
voru líka minni en minnstu folöld.
Þeir höfðu numið staðar, af því að sá,
sem stýrði þeim, ríghélt við þá, en
ekki af því að þeir væru fegnir að fá að
blása, því að þeir frísuðu og hneggj-
uðu, skóku makkana og hjuggu hófun-
um niður í hjarnið.
Hægan, Hvatur!
Kyrr, Ólatur!
Nettfeti, hem þig!
Léttfeti láttu’ ekki svona!
sagði sá, sem á sleðanum sat. Síðan
stökk hann úr sæti sínu og gekk að
glugganum.
Slíkan náunga hafði Vöggur aldrei
séð, enda hafði hann ekki séð margt
manna um æfina. Þctta var karldverg-
ur, mátulega stór fyrir slíka farskjóta.
Kinnbeinin og kinnarnar voru eins og
skorpnir hrútskyllar; en tjúguskeggið,
sem náði honum langt niður á bringu,
líktist mest mosaþembunum á bæjar-
veggnum. Hann var klæddur grá-
skinnum frá hvirfli til ilja. í öðru
munnvikinu hékk reykjarpípa, en út
um hitt blés hann tóbaksreyknum.
„Sæll vert þú, flatnefur", sagði
hann.
Vögg varð á að grípa hendinni til
nefsins og svaraði síðan stuttur í
spuna: „Gott kvöld“.
„Er nokkur heirna?" spurði karlinn.
„Þú sérð víst, að ég er heima“.
,Ja, hvernig læt ég; en ég spurði
líka heimskulega. En er ekki nokkuð
dauflegt inni hjá þér, þótt nú séu kom-
in jólin?“
„Ég fæ bráðum jólaköku og jólaljós,
þegar amma kemur heim, — þríarm-
að kóngaljós, skaltu vita!“
,Jæja, svo að Geirþrúður gamla er
ekki komin heim enn. Og þú ert svona
einn þíns liðs og verður það drukk-
langa stund enn. Ertu ekki hræddur?“
„Sænskur sveinn!“ svaraði Vöggur.
Hann hafði lært það af Geirþrúði
gömlu að segja þetta.
„Sænskur sveinn“, hermdi karlinn
digurmannlega eftir honum, um leið
og hann muldi snjóinn úr belgvett-
lingunum sínum og tók út úr sér píp-
una. „Heyrðu, snáði, veistu hver ég
er?“
Karlinn tók ofan loðhúfuna,
hneigði sig og sagði: „Hef þann heiður
að tala við hann litla Vögg, hina hug-
umstóru hetju heiðarinnar, er fyrir
skemmstu fékk fyrstu brækurnar
sínar; kappann, sem loðinkjammi eins
og ég getur ekki skotið skelk í bringu!
Þú ert Vöggur og ég er — Jólaskrögg-
ur! Ætli þú hafir heyrt mín getið,
háttvirti herra?“
„Nei, ert þú Jólaskröggur! Þá ertu
allra besti karl. Amma hefir svo oft
talað um þig“.
„Þökk fyrir lofsyrðin; en það leikur
nú á ýmsu, eins og gengur, eftir því
við hvern ég á. Vöggur, viltu koma út
að aka?“
,Já, það segi ég satt; en ég má það
víst ekki, því hvernig færi, ef amma
kæmi heim á meðan og ég væri allur á
bak og burt?“
„Ég skal lofa þér því að vera kom-
inn heim með þig, áður en amma þín
kemur. Karl stendur við orð sín og
kerling við kepp sinn. Og komdu nú!“
Vöggur lét ekki segja sér þetta
tvisvar. Hann hentist út. En það var
kalt úti og hann fáklæddur. Vaðmáls-
treyjan var orðin svo snjáð og slitin;
og nú höfðu klossarnir enn nagað gat
á hælana á honum. En Jólaskröggur
læsti kofanum, lyfti Vögg upp í sleð-
ann, sveipti hann í loðfeldinn, sem lá
á sleðanum, blés framan í hann
reykjarstrók, svo að hann hnerraði, og
— hvits! — það söng í keyrinu og þeir
af stað!
Smáfákarnir þutu yfir fannirnar á
fljúgandi ferð, og það kvað við í silfur-
bjöllunum um endilanga heiðina eins
og öllum klukkum himnanna væri
hringt.
„Má ég aka?“ spurði Vöggur.
„Nei, þú ert of lítill til þess enn,
hnokkinn minn“, sagði Skröggur.
„Ojæja“, sagði Vöggur.
Heiðin lá nú að baki þeim og þeir
voru komnir í skóginn, sem Geirþrúði
gömlu hafði orðið svo tíðrætt um; inn
í myrkviðinn, þar sem trén voru svo
há, að stjörnur himinsins virtust
hanga í greinum þeirra. Milli trjá-
stofnanna grillti í Ijós frá stöku sveita-
bæjum og Skröggur áði brátt við eina
hjáleiguna.
Milli steina í bæjarveggnum glitti í
tvö augu, sem einblíndu á Skrögg.
Sást þar á snákshöfuð, er hringaði sig
líkt og í kveðjuskyni. En Skröggur
yppti loðhúfu sinni og spurði:
„Snákur minn, snákur minn,
Snariver!
Hvernig er búið á bænum hér?“
Snákurinn svarar:
„Iðnin hér býr, — sú er bótin mest —
við þrjár kýr, kvígu’ og einn hest“.
„Engin ósköp eru nú það,“ sagði
Skröggur, „en eitthvað verður alltaf
til bjargar, þar sem maður og kona
leggjast á eitt. Þessi byrjuðu nú með
tvær hendur tómar og urðu auk þess
að sjá fyrir foreldrum sínum. En —
hvernig ferst þeim nú við kýrnar og
hestinn?“
Snákurinn svaraði:
„Sdnn eru júfrin ogjatan full,
en Jarpur í holdum og hreina gull!“
„Seg mér enn, Snákur Snariver,
hvernig líst þér á börnin á bænum?
Snákurinn svarar:
„Glóhærða stúlku og glaðlegan pilt?
— Stúlkunnar lyndi er ljúft og milt,
en lyndi piltsins dálítið tryllt".
„Þá er best að þau fái jólagjafir,"1
sagði Jólaskröggur. „Góða nótt, Snák-
ur Snariver, og góðan jólablund“.
„Góða nótt, Hvatur, Ólatur!
Góða nótt, Léttfeti og Nettfeti!
Góða nótt, Vöggur og Skröggur!"