Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.03.1939, Blaðsíða 68

V A K A 2. árg. . Jan.-marz 1939
„Karlmenn eru vanir að fara í
baðhúsið, ef þeir ætla að þvo sér
um allan líkamann."
Unga konan móðgaðist mjög við
þessa hreinskilni stúlkunnar og
svaraði því með miklum myndug_
leik: „Ungi herrann getur auð-
vitað fengið óskir sínar uppfyllt-
ar á sínu eigin heimili.“ Og við
Yuan sagði hún: „Þér verður fært
vatnið von bráðar."
„O, ef það er til óþæginda á
heimilinu — —sagði Yuan
kæruleysislega.
„Hvernig gæti það verið til ó-
þæginda, þegar þú hefir verið
burtu í sjö ár?“ svaraði hún blátt
áfram.
Hann leit undan og hellti te í
bollann. Þegar hún komst þannig
að raun um, að hann óskaði ekki
eftir að segja neitt frekara, hvarf
hún brott og gaf fyrirskipanir um
að hita meira vatn.
Konunni ungu duldist ekki, að
þessi fyrsti dagur, sem eiginmað-
ur hennar dvaldi á heimili sínu
eftir hina löngu burtveru, hlaut
að vera mjög ólíkur hinum sjö
kyrrlátu árum, sem hann hafði
verið fjarverandi. Merkilegustu
viðburðirnir á öllum þeim mörgu
hundruðum af dögum voru þeir,
er bréf barst frá honum. Húsbónd-
inn gamli las þau ávallt upphátt
fyrir konu sína og tengdadóttur
og barnabörn sín tvö. En bréfin
voru venjulega hvert öðru lík. Þau
f jölluðu nær undantekningarlaust
um nám hans. Aðeins einstöku
sinnum var um einhverja tilbreyt.
ingu að ræða, s. s. fyrirskipanir
66
eins og þessar: „Fætur dóttur
minnar má ekki reyra,“ eða: „Son
minn skal senda á nútímaskóla,
sem ríkið rekur, og það á ekki að
kenna honum Hinar fjórar bækur,
sem mér voru kenndar. Það er
ekki nauðsynlegt nú á tímum.“
Báðar þessar fyrirskipanir
höfðu vakið mikla skelfingu, þegar
gamli maðurinn las þær upp.
Hann hafði numið staðar í lestr-
inum og horft yfir gleraugun, á
konurnar tvær, sem hlustuðu á
þennan boðskap I orðlausri undr-
un.
„Ef ekki má reyra fætur ungu
stúlkunnar, hvernig má hún þá
eignast góðan eiginmann?“ gat
gamla frúin loks stunið upp.
Jafnframt leit hún á sínar litlu,
kulvísu fætur, sem hún vermdi
við glóðarker, því að þetta bréf
barst að vetrarlagi.
Þau höfðu ekki hlýtt skipuninni
tafarlaust. Faðirinn skrifaði syni
sínum og benti á margvísleg
vandkvæði í þessu sambandi. Son-
ur hans svaraði bréfinu eins fljótt
og honum var unnt — það liðu
ekki nema röskir tveir mánuðir
þangað til svarið kom—ogendur-
tók skipunina. „Ég krefst þess, að
mér sé hlýtt í þessu tilliti“, skrif-
aði hann. „Að öðrum kosti reitið
þið mig alvarlega til reiði.“
Gamla manninum mislíkaði
þetta stórum. Þegar hann hafði
lesið þessi ströngu fyrirmæli sagði
hann: „Ég vona þó, að sonur minn
gleymi því ekki, að meðan ég er á
lífi, tek ég allar meiriháttar
ákvarðanir fyrir fjölskyldunnar