Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.03.1939, Blaðsíða 74

VAKA 2. árg. . Jan.-marz 1939
Yuan hóf tafarlaust mál sitt.
„Faðir minn, mér er boðið að
koma tafarlaust til höfuðborgar-
innar. Ég get ekki frestað því
lengur en til morguns. Ég verð að
leggja af stað í dögun í fyrra-
málið.. Mér þykir það leitt, ég
hafði hugsað mér að dvelja hjá
ykkur í heilan mánuð. En utan-
ríkismál.... “ Yuan hikaði.
„Já, já,“ sagði gamli maðurinn.
Hann var ekki alveg búinn að
jafna sig eftir svefninn. „Utan-
ríkismál?" endurtók hann. Það
orð hafði hann aldrei heyrt áður.
„Við ókunn lönd,“ sagði Yuan.
„Þú ætlar þó ekki aftur til ó-
kunnra landa?“ hrópaði gamli
maðurinn örvinglaður.
Ungi maðurinn leyndi óþolin-
mæði sinni. „Nei, nei,“ sagði hann.
„En það er hætta á stríði við
landið fyrir norðan okkur. Það er
þörf fyrir mína starfskrafta.“
Gamli maðurin var nú staðinn
á fætur. Hann var dálítið óstyrk-
ur á fótunum og studdi sig því
við armlegg sonar síns.
„Ojæja, jæja, ef þú verður að
fara, þá verður auðvitað svo að
vera. En skiptu þér ekki af stríð-
inu, sonur minn, það er ekki
nema fyrir ruddalegt og ómenntað
fólk.“
„Nei, faðir minn,“ svaraði Yu-
an, en á andliti hans mátti sjá
vott óþolinmæði.
Konu sinni gaf Yuan engar
skýringar. Hún var kona og
þessvegna ekki líkleg til að
skilja neitt, sem lá utan veggja
heimilisins. En hann var vin-
72
gjarnlegur í viðmóti, þegar hann
sagði við hana: „Mér þykir
mjög leitt að geta ekki dvalið
þennan mánuð heima, eins og
fyrirhugað var. Ég hefi naumast
séð börn mín, en ef til vill get
ég verið lengi heima um nýárs-
leytið. í dögun í fyrramálið verð
ég að fara að heiman.“
Kona hans svaraði engu. Yuan
var í kveðjuheimsókn hjá vinum
sínum um kvöldið og kom ekki
heim fyrr en mjög var áliðið.
hans var þá enn á fótum, því að
skylda eiginkonunnar er að bíða
heimkomu manns síns.
Yuan varð næstum bilt við,
þegar hann sá konu sína standa
hreyfingarlausa í illa lýstu her-
berginu.
„Oh,“ sagði hann, „ég vissi ekki
.... þú hefðir ekki átt að bíða.“
Svo kastaði hann sér niður í stól.
Hann var rjóður í andliti og ör af
veizlugleðinni. „Þetta hefir verið
dásamlegt kvöld,“ sagði hann.
„Allir skólafélagar mínir voru
samankomnir í tilefni af brottför
minni, sumir langt að komnir.
Einhverjir þeirra hafa áreiðanlega
komið af því að þeir hafa frétt,
að ég hafi fengið góða stöðu í
höfuðborginni. Og þeir ætlast
auðvitað til að ég hjálpi þeim eitt-
hvað. En við sjáum nú til! Ég
hjálpa engum, sem ekki getur
hjálpað mér aftur.“ Hann geisp-
aði og teygði úr handleggjunum.
„En hvað ég er syfjaður! Og svo
þarf ég á fætur í dögun! í öllum
bænum, bíddu ekki lengur. Ég