Rökkur - 15.05.1922, Síða 17

63'
Og hún verður allsstaðar vör við vilta löngun til
skemtana, skemtana, óhollra skemtana! Til þess er
tíminn notaður, stundir þeirra, sem ekki þurfa eða
ekki vinna af öðrum ástæðum, og frístundir þeirra,
sem verða að vinna. Hún Verður ekki þess vör, að
neinn tíma sé aflögu til þess að auðga andann. Gömlu
hugmyndirnar um ást og trygð eru horfnar. Um
skyldur er lítt hugsað. Öllu slíku hefir verið “hent
fyrir borð”. Og hún vitnar í orð frægs kven-
myndhöggvara, sem segir við hana:
“Þetta er öld líkamsdýrkunar. Alt snýst um lík-
amann, allar hugsanir. Um þarfir líkamans, um að
“fegra” líkamann. En sálinni er gleymt.” Og hún
vitnar í orð annarar listakonu:
“Konur þær, sem eg kemst í kynni við, eru jarð-
bundnar. Eg get ekki verið bjartsýn, þegar eg
hugsa um framtíð þjóðar minnar, er eg hugsa um
nútíðarstúlkur, framtíðarmæður þjóðarinnar.”
Elinor Glyn minnist á þær konur, sem nú eru af
æskuskeiði. Og hún bendir þeim á þetta nýja tím-
ans “Mene Tekel”, sem svo skýrt er á vegginn skrif-
að. Hún segir hiklaust, að siðferðisástandið sé á
eins lágu stigi og hugsast getur og vill láta rannsaka
hlutina frá rótum, frá sálfræðislegu sjónarmiði. Það,
sem einkenni ungu kven-kynslóðina, segir hún vera:
Óhófleg sjálfselska. Engin sjálfsafneitun. Engin
virðing fyrir því, sem virða ber. Engin virðing fyrir
trúarskoðunum, fyrir bókmentum, göfugum hugsjón-
um. Engin virðing fyrir föður og móður, sem séu á-