Rökkur - 15.05.1922, Blaðsíða 41

87
Því síðan pabbi sökk í mar
sálin hennar reikar þar
undir háum öldum,
á hafsbotni köldum.
Og sorgin mín er sár
og sorgin bjó mér voÓa og fór,
er horfa verð eg á, að hún góSa móðir mín
mædd og kvíSin sitji og vefi í líkklæSin sín.
Leitar þá mín sál aS sjó
og sveimar þar um nætur,
en sveinninn minn grætur,
sveinninn litli sárt í vöggu grætur.
Svona var það árið alt,
árið sem leið.
Eg var mædd af kvíða
og mér var svo kalt,
uns maísólin hlý og heið
heiðar og haf,
er hafaldan svaf
færði í gyltan feld og fagurbláan.
f skikkjunni þeirri, er gló'ey gaf
græði, þegar vært hann svaf,
gaman var að sjá hann,
reifðan gulli rauðu fagurbláan.
Og Ioksins kom dagurinn, er dreymt eg hafði mest
og dagurinn sá er liðinn, því nú er eygló sest.
Ó, komdu nú, vinurinn minn kæri,
komdu og syngdu, gígjuna eg hræri.
Komdu nú og kystu mig,