Rökkur - 15.05.1922, Blaðsíða 43

89
komdu nú í faðminn minn.
Komdu, ekki bíð eg þessa bætur.
Blóði rauðu grætur
auga mitt þá,
er oft þú lagðir varir á,
varir þínar, vinurinn góði;
viknaðu af óði,
viknaðu af hjartans ljúfu Ijóði.”----
Og hún starði út á f jörðinn og breiddi út faðm sinn
móti selnum. En hann kastaði ekki hamnum. Og
augað grét blóði sem fyr. Og hún kvað og kvað^
uns hann svam nær hamrinum og kvað”:
“Háður er eg ekki
ástinni þinni nú,
út hjá skerjum á eg bú.
Seytján börn í sjó, ,
sýnist þér nóg?
En háður er eg ekki
ástinni þinni nú,
út hjá skerjum á eg bú.
Seytján börn í sjó,
sýnist þér nóg?
Og eitt þar að auki, en ekki í ektastandi,
uppi á þurru landi.
Ástinni þinni ekki er eg háður,
eitt sinn var eg smáður,
fagra mín, af föður þínum smáður.
Og blóði grætur augað sem áður.”--------