Rökkur - 01.09.1929, Síða 13

11
mér, svo alvarlega og Míölega um leið,
eins og það væri drottinn vor sjálíur, sem
taiaði; hún sýndi mér fram á, hvað langt
bil væri á miiU min og hans í anda og
sannleika. „Nú litur hann á það, hvað þú
ert fríð, en fríðLeikinn hverfur. Þú ert ekki
mentuð eins og hann. Það er ekki jafnt á
með ykkur komið í andans ríki og það
er öll ógæfan. Ég ber alla virðingu fyrir
þeim, sem fátækur er; fátæklingurinn getur
kann ske verið hærra settur hjá guði en
margur, sem rfkur er, en hér á jörðu tjáir
ekki að ekið sé í rangt spor, j>egar áfxam
er ekið, því að öðrum kosti veltist vagn-
inn um og kollveltist, — og þið kollveltist
þá um leið. Ég veit, að góður maður, hand-
verksmaður, hefir beðið þín, það er hann
Errikur hanskari; hann er ekkkjumaður,
barnlaus ogvel stö'ndugur; hugsaðu eftir því.“
Hvert orð, sem hún sagði, fór eins og
hnífur í gegnum hjarta mitt, en hún hafði
rétt fyrir sér, og það féll mér þyngst af
öHu. Ég kysti á hönd hennar og grét beisk-
um tárum, og enn meira og sárara þegar ég
var komin upþ á herbergi mitt og lögst
í rúmið. Það var mæðunött, sem ég átti
j>á; það veit guð einn, hvað ég lefð og þoldi.