Veiðimaðurinn - 01.12.1940, Síða 5

á mitt Laxamýrarleiti, þar sem ég
skil reiðskjóta minn eftir, en þaðan
er hálfrar stundar ferð fótgangandi
niður að ánni. Blágráir reykjarstrók-
ar líða í loft upp úr bæjunum í daln-
um, en sólin skín yfir Lambafjöllum
í austri. Spóinn hreykir sér á hæstu
hóla og syngur sinn alkunna óð, en
lóan lofar náttúruna í dillandi dirrindí.
Það er einhver óskiljanleg hægð
yfir ferð minni — eða öllu heldur
leti. Sennilega vegna þess hve veiði-
von mín er lítil að þessu sinni. Ég
rölti yfir móana vafða lyngi, en þegar
þá þrýtur, taka við rennsléttir melar
— þungir undir fótinn — sendnir en
lítt grýttir. Nú eru ekki nema um
100 faðrnar eftir fram á bjargbrún-
ina. Þar er ég vanur að doka við og
skyggnast eftir lónbúanum, en von
mín um veiði í þetta sinn er einmitt
bundin við bjargið. Ég sé og veit að
frá bjarginu ber skugga á ána, og
mestar líkur fyrir því, að takast megi
að leika á laxinn í skugganum. Ég
veit líka, að um sjö leytið fer flóðsins
að gæta á Breiðunni og að þá muni
helzt von um veiði. Þess vegna hvata
ég nú för minni og staðnæmist við
stóra steininn á brúninni. Ég ber hönd
fyrir auga og horfi niður í blátæran
árstrauminn. Aldrei hefir það brugð-
ist að ég hafi komið auga á lax í
strengnum fyrir ofan klettinn, sem er
í ánni beint undir bjarginu. Og ekki
heldur í þetta sinn bregst von mín,
því að spölkorn fyrir ofan klettinn sé
ég bláma fyrir fjórum stórlöxum.
Ég þræði einstigið, sem liggur um
bjargið niður að ánni. Döggin glitrar
silfurtær á grasinu og stórir, hvítir
froðuhnoðrar berast með straumnum
til hafs. Nú er að ganga frá veiðar-
færunum, sem eru ágæt að öllu leyti.
ÆBarfossar i Laxá. Þarna broiðist áin niður á sandana. Aðalveiði-
staðirnir á Breiðunni eru við austurlandið, vinstramegin á myndinri.
Þegar því er lokið, opna ég maðka-
baukinn. Maðkurinn er rakur og gljá-
andi og skýzt niður í mosann í baukn-
um um leið og ég opna hann. Ég vel
mér tvo stóra og feita maðka og
þræði þá upp á öngulinn. Ég vanda
mig sem mest ég má, og gæti þess vel,
að ekki beri of mikið á agnhaldinu.
Þessir kviku, sívölu maðkar vinda sig
og teygja — fetta og bretta, og ég er
þess nærri viss, að bregðist þessi beita,
muni allt annað árangurslaust og
veiðivonir mínar að engu verða.
Breiðan — en svo er veiðistað-
ur þessi í Laxá kallaður, vegna þess,
að þarna breiðist áin út í víðan far-
veg, rétt neðan við fossana — er eft-
1S punda hcvng-
ur tekinn á
Breiðunni.
39