Veiðimaðurinn - 01.12.1940, Side 6

irlæti allra þeirra, sem veiði hafa
stundað í Laxá. Á Breiðunni aflaði
ég fyrsta laxinn, og upp frá þeim
degi hefi ég haft mesta dálæti á staðn-
um og þótt hann veiðisælastur allra
staða í Laxá. Þarna undir bjarginu
er erfitt að koma agninu nógu langt
út á strenginn, því að það slútir nokk-
uð fram yfir ána og gerir örðugt um
allar sveiflur. Hins verður líka að
gæta, að maðkurinn er meir beita, sem
auðveldlega kastast af önglinum ef
óvarlega er að farið. Það verður því að
slæma færinu með lægni út á ána,
ef vel á að takast.
Lónbúinn liggur þarna ætíð á sömu
slóðum, sem veiðimanninum er nauð-
synlegt að þekkja, ella er öll hans
fyrirhöfn árangurslaus.
Eitt sinn sá ég Englending, sem
var vanur veiði á Breiðunni, ,,taka“
5 laxa á stuttri stundu, fyrir nefinu
á þrem Akureyringum, sem árangurs-
laust höfðu reynt í tvær stundir.
Laxinn tekur ekki allsstaðar þar
sem hann stendur undir í ánni. Hann
er matvandur, beitan þarf að vera
lostæt og berast vel að honum, til
þess að hann grípi agnið. í því felst
ef til vill hinn mikli leyndardómur
í því, hve misjafnlega mönnum geng-
ur stangarveiði. Þeim tekst misjafn-
lega að bera á borð fyrir þann, sem
matinn á að fá. — —
Ég er nú kominn á staðinn, þar sem
ég er vanur að byrja veiði mína á
Breiðunni. Mér er létt í geði — eitt-
hvert furðulegt samband milli mín og
árinnar, sem felur í álum sínum upp-
fylling minna heitustu óska þessa dýr-
legu morgunstund. Oft hafa slíkar til-
finningar verið fyrirboði þess, að vel
myndi takast, og að óskir mínar og
vonir yrðu að veruleika. Slíkt ástand
er veiðimanninum kærast, því að í
því felst einhver viss nautn, sem aldrei
verður notið nema þegar veiðistöngin
er kærastan.
Mér finnst Breiðan brosa við mér
og vera hin veiðilegasta. Ég veit ná-
kvæmlega hvar „kvartettinn“ stendur
undir, og í því að ég er að ljúka við
að egna öngulinn, rennir einn fjór-
menninganna sér upp úr strengnum,
með skvettum og sporðköstum.
Skugginn af berginu nær enn langt
út á ána og ég fer eins rólega að
öllu og ég get. Ekkert er veiðimann-
inum betra en þolinmæðin. Lónbúinn
lætur ekki að sér fara með neinni
frekju og látum. Oft á tíðum er hann
sjálfur dulur og fer huldu höfði. En
eins getur hann líka farið með dansi,
stökkum og sporðaköstum upp hvítan
strenginn og horfið í djúpið fyrir of-
an fossbrúnina.
Ég veð nú eins langt út í ána og
fært er, í öruggri fjarlægð frá staðn-
um, þar sem ég veit um laxana —
því að verði þeir mín varir, er draum-
urinn búinn. Rétt fyrir neðan mig er
flúð í ánni, þar sem meginstraum-
urinn fellur, en því næst tekur við
hringstraumur, skammt fyrir ofan
klettinn. Gætilega slæmi ég agninu út
á strenginn og læt það berast niður
fyrir flúðina, þar sem ég álít að laxinn
hljóti að sjá það. Straumurinn, sem
annars virðist ekki mikill, er þungur
og ber agnið fljótt niður eftir ánni.
Fljótt verð ég því viss um að tilraun
mín hefir mistekist. Með varúð dreg
ég færið til mín, til þess að týna ekki
agninu af önglinum, og í annað sinn
berst það niður í hringflauminn. Mörg-
um sinnum hefi ég fest þarna í laxi
og jafnan fundizt hann taka á sama
stað. Nákvæmlega gæti ég því færis-
40