Veiðimaðurinn - 01.12.1954, Síða 7

fremur var hann mjög lærður bæði í
steinafræði og fornfræði.
Af því, sem að framan er sagt, inætti
ætla að maður þessi hefði haft lítinn
tíma aflögu til tómstundaleiks. En hann
gaf sér þó tíma til að veiða á stöng. f
stóru vísindariti, Historia Animalurn,
einu af mörgum, sem eftir hann liggur,
er eitt bindið um fiska o. fl. Lýsir liann
þar hinum ýmsu tegundum nákvæmlega,
útliti, byggingu, innýflum, lit o. s. frv.
og dregur saman allan fróðleik, sem
hann komst yfir um það efni, allt til
forn-grískra og rómverskra heimilda.
Hann helgar t. d. urriðanum einum kafla,
sem er um 12000 orð og með sjö skýr-
ingarmyndum. Hann segir frá ýrnsum
aðlerðum til að veiða liann, bæði lög-
legum og ólöglegum, því einnig í þá
daga voru til reglur um veiðiaðlerðir,
sem heiðarlegir menn töldu sér skylt
að hlýða. T. d. segir hann á einum stað:
„í veiðilöggjöf vorri er bannað að veiða
urriða undir vissri stærð.“ í Bæheimi
segir liann að ákvæðið sé 11 þumlungar,
og er það góð lágmarksstærð.
Á lians dögum voru til ýmsar kenn-
ingar um flugur. Sjálfur vill Gesner lítið
lullyrða um það efni, en vísar til skrif-
aðra heimilda, sem til séu um það.
Hann segir m. a.:
,,/ april er talið gott að nota flugu
með rauðum silkibúk, grænum haus og
rauðum hænufjöðrum. í maí á búkurinn
að vera úr rauðu silki, með gullnu vafi,
hausinn svartur og vængirnir rauðir úr
fjöðrum af ungum hana. / júní á búkur
flugunnar að vera blár með gullnu vafi
og hausinn svartur, úr undirfjöðrum at
akurhænu. I júli á búkurinn að vera úr
grænu silki með gullnu vafi, hausinn blár
og vængirnir gulir. Agúst-flugan á að
vera þannig: Búkurinn úr löngum fjöðr-
um af páfugls-hana (sennilega stélfjöðr-
unum) með gullvafi, liausinn gulur og
xængirnir úr snípufjöðrum. / september
á búkurinn að vera tir gulu silki, með
rauðu vafi, hausinn dökkur og vængirnir
úr bakfjöðrum af hvítri rjúpu.“
Hver veit nema rétt væri að reyna
þetta þegar allt annað bregzt!
Gesner segir frá veiðiaðferðnm Make-
doníumanna á þessa leið:
„Þeir, sem kunna vel til verka og
hafa langa reynslu í því að veiða urriða,
fara að með mikilli kænsku. Þeir vefja
öngulinn með hvítri tdl og festa þar við
tvær vaxbornar hausfjaðrir af hænu.
Stöngin er 6 feta löng og línan líka.
Flugunni er kastað gætilega út í ána, og
fiskurinn lætur ginnast af litnum — held-
ur að þarna sé gómsætur munnbiti, en
lestist sjálfur á önglinum og verður síð-
an kræsing á borði veiðimannsins.“
Gesner getur einnig um enska stanga-
o o o
veiðimenn, sem liann hefur skrifazt á við,
og má af því ráða, að þessi íþrótt hef-
ur þá verið orðin útbreidd í Englandi.
Einhverjar sagnir eru til um að Eorn-
Grikkir hali fengizt við stangaveiði, og
sennilegt er að hún hali verið stunduð
í einhverri mynd á öllum öldum. í fyrstu
hefur matarþörfin að sjálfsögðu \erið
orsök þess að menn fóru að reyna að ná
fiski á þennan hátt, en jreir hafa fljót-
lega fundið að hér var eitthvert seið-
magn samfara gleðinni yfir því, að ná
fiski til að borða — einhver undarlega
æsandi tilfinning við „kippinn“, þótt
tæki þeirra gerðu þeim ekki unnt að
greina hann eins vel og við gerum nú
með \eiðistöngum okkar.
Veiðimaburin.n
5