Veiðimaðurinn - 01.12.1954, Qupperneq 19

legur förunautur. Hann var heldur ekki
afskiptur þegar sezt var að snæðingi nest-
isins.
Ekki hafði ég setið þarna lengi þegar
mig fór að langa til að freista gæfunnar
á ný. Skyldi laxinn í stóra hylnum liggja
þar ennþá?
Þegar ég kom aftur að hylnum, sá ég
hvar sá stóri lá kyrr á sama stað. Eg
kastaði spæni fyrir framan hann, og nú
hafði höfðinginn fengið lystina. Hann
t(')k í fyrsta kasti og var vel fastur. Þetta
var skemmtilegur fiskur. Hann fór lang-
ar rokur og stökk hátt og fallega. Áreið-
anlega 20 punda fiskur. Allt lék í lyndi
og lax þessi gerði eins og aðrir auðþreyttir
fiskar, hann lagðist á hliðina þegar hann
kenndi grunnsins. Ég læddist að hon-
um, með stöngina í vinstri hendi, náði
um sporðstæðið með þeirri hægri og
kippti þessum 20 punda bolta á land.
Fallegur var liann, en því miður hafði
hann lagt af um rúm 4 pund! Vogin
sagði hann ekki nema 16.
Ég settist hjá laxinum og strauk hann
og, blessaði s-óða stund. Ekki hefði liann
orðið mér minnisstæðari þó að hann hefði
tekið strax um morguninn. Ætli þess-
ir duttlungar séu ekki eitt af því sem
gerir laxinn svo eftirsóknarverðan?
Birtan var nii orðin hagstæð til að sjá
um hylinn. Ég gekk því upp á bakkann,
en liann var þarna bæði hár og brattur.
Þaðan sá ég sæmilega vel um nokkurn
hluta hylsins. Neðan til sást móta fyrir
nokkrum bleikjum. En langt úti í hyln-
um, á nokkru dýpi, sást móta fyrir laxi.
Bezt að reyna við hann. Ég fór yfir ána
og hugðist reyna frá hinum bakkanum.
É.g óð þar tit svo langt sem ég komst
og kastaði spæninum á heppilegan stað
rétt fyrir ofan laxinn. Og sjá, hann tók
viðbragð, renndi sér á spóninn og kok-
gleipti.
Þessi lax var rúm 12 pund, og síðan
gaf þessi fallegi hylur mér þrjár bleikjur.
Þegar hér var komið sögu fór ég að
safna saman veiðinni og öðru því, sem
ég hafði meðferðis. Veiðin var nú orðin
16 bleikjur og 4 laxar. Um stærð lax-
anna hef ég áður getið. Bleikjurnar voru
2—5 pund.
Þetta var óneitanlega falleg veiði, enda
var ég ákaflega hreykinn af henni. Ég
ákvað að halda heim beina leið. Ég
tók sundur stöngina og stakk henni í
liylkið, sannfærður um að hún væri
heimsins bezta stöng. Nú geymi ég hana
sem minjagrip.
★
Þetta var síðasta sumarið, sem ég
skemmti mér við veiðar í þessari á.
Mér finnst nú, 25 árum síðar, að hálf-
gerð skömm sé að veiða þar á annað en
flugu. Svo margir fallegir veiðistaðir eru
þar á stuttum kafla. Þó má segja að
spænir mínir og maðkar hafi verið mikil
framför frá neta-rányrkjunni, sem um
þessar mundir var á góðri leið að eyði-
leggja alla veiði í ánum í þessari sveit.
Þegar heim kom, man ég að ég tók
pokana nreð veiðinni, rogaðist með þá
inn í eklhús og hvolfdi úr þeirn í tóman
þvottabala, sem stóð þar á gólfinu. Kven-
fólkið rak upp angistaróp: „Ætli strák-
urinn sé orðinn bandvitlaus!“ En þegar
mamma kom inn í eklhúsið fékk ég fyr-
irgefningu og enginn skuggi féll á gleði
mína.
Þetta voru mínir hamingjudagar.
Veiðimaðurinn
17