Veiðimaðurinn - 01.12.1954, Side 36

Sem stendur er nóg íyrir yður að vita
það, að hluti af vinstri kvísl árinnar,
meðfram eyjunni, er rnikill laxastaður.
Hér liggur hann oft í tugatali, ekki í
torfu hlið við hlið, eins og í sumum
hyljum, heldur í halarófu niður eftir
djúpri lænu, sem liggur á milli iðandi
sefbakanna.
Fyrir neðan eyjuna, frá því að kvísl-
arnar renna saman og þangað til kem-
ur að longum og straumhörðum streng
næst fyrir ofan ósinn, breytist bæði lands-
lagið og vatnslagið gersamlega. I staðinn
fyrir hægan straum og friðsælt innsveita-
landslag brýst áin nú fram með mikl-
um gauragangi og hvítfyssi í stórgrýttum
og hrikalegum farvegi. Og þarna er eng-
um hent að veiða nema þeim, sem fót-
vissir eru og gætnir og kunna snið- eða
hliðarköst. Menn þurfa að vera liðugir
eins og steingeitur og hafa fullkomið
vald á línunni, ef þeir eiga að geta stað-
ið á glerhálum steini við hyldjúpa gjá
og komið flugunni þannig fyrir fiskinn
að hún freisti lians.
Þetta var vissulega ekki veiðistaður
t'yrir frú Evans, og henni var það ljóst
sjálfri, engu síður en eiginmanni henn-
ar, og aðstoðarmanni þeirra, Tom Walsh.
Þegar þau fóru frá bílnum og gengu
niður hæðina að litlu steinbrúnni hjá
veiðikofanum, sem er á markalínunni
milli hins hægari og hrikalegri hluta
veiðisvæðisins, leit frú Evans yfir landið
og sagði: „Þér skjátlast, ef þú heldur
að ég ætli að reyna að veiða hér.“
„Þér ættuð heldur að reyna hjá Fursta-
steini, frú,“ sagði Tom Walsh.
„Hvar er hann?“ spurði frú Evans.
Þetta var fyrsti dagurinn þeirra við
Owénmore og þeim kom allt dálítið und-
arlega og ókunnuglega fyrir sjónir.
Tveimur dögum áður höfðu Jim og Ger-
trude Evans lagt af stað frá heimili sínu
í Greenwich, Connecticut, flogið um
Idlewild og Gander til Shannon flug-
vallarins og farið þaðan í bíl hundrað
mílna leið til Cashel gistihússins í
Connemara. Þau höfðu veitt saman í
mörg ár í New Brunswick og Nova
Scotia, en þetta var allt annar hand-
leggur. Hér voru engir stórir skógar, eng-
ir leiðsögumenn í rauðum skyrtum og
leðurstígvélum, engir bátar til þess að
láta róa sér í um hyljina. Það x irtist
ótrúlegt, að sama kyn af Atlantshafslaxi,
eins og þau höfðu verið að veiða und-
anfarin ár í ám hinna dimrnu skógar-
liéraða, gæti liafst við í þessu mynda-
bókarfljóti, sem rann um öldótt og opið
svæði, með fallegum hvítum bóndabæj-
um bak við háar fúksíugirðingar. Allt
var þetta undarlegt og ótrúlegt. Þannig
höfðu þau liugsað, þótt hvorugt hefði
orð á því, þegar þau komu inn í gisti-
húsið kvöldið áður og sáu þar öll hugs-
anleg þægindi — rúmgóðan setusal með
hægindastólum og legubekkjum, knatt-
borðsstofu, bjartan borðsal, þar sem
blómavasi var á hverju borði, og heitt
vatn streymandi í sérstökum einkabað-
klefa inn af herberginu þeirra. Og svo
var skemmtigarðurinn umhverfis gisti-
húsið, með gcimlum, háum beykitrjám
og aldingarður umgirtur rhodendron-
runnum og straumlygn áin niðandi með-
fram bólmgirtum setupallinum. Eina
hughreystingin var löng grind niðri í
forsalnum, þéttskipuð veiðistöngum, ekki
litlum 10 feta stöngum, eins og þau
höfðu með sér, heldur stórum tvíhendis-
staurum, frá 12 upp í 16 feta löngum.
34
Veiðimaburinn