Veiðimaðurinn - 01.12.1954, Qupperneq 37

En þegar þau fóru inn í knattborðsstoi-
una til þess að fá sér hressingu fyrir
kvöldverðinn, sáu þau sönnunina. A mar-
maraborði upp við eikarþilið lágu sjö
fallegir laxar, og ofan á hverjum þeirra
var miði sem skrifað var á nafn veiði-
mannsins, veiðistaðurinn og flugan.
Tom Walsh opnaði dyrnar á kofanum
og lét matarkörfuna inn á borðið. Þegar
hann kom út aftur, benti hann upp
eftir ánni í áttina til eyjarinnar og sagði:
,,Það er þarna uppfrá. Þetta er örstutt
að fara.“
„Viljið þér að við byrjum þar?“ spurði
Evans. Hann taldi rétt að láta leiðsögu-
manninn ráða á stöðum, sem hann var
sjá 1 lur ókunnugur.
„Þér ráðið þessu sjálfur,“ svaraði leið-
sögumaðurinn. „Það er nóg af fiski fyrir
neðan brúna, en gangan þangað er nokk-
uð erfið fyrir frúna.“
„Jæja, Tom, við felum okkur að öllu
leyti yður á vald,“ sagði Evans glaðlega,
en þó einarðlega, við leiðsögumanninn.
„Við höfum aldrei veitt hérna og erum
því alveg ókunnug ánni. Þér eruð leið-
sögumaður hér og segið okkur, livað gera
skuli.“ Jim Evans var lögfræðingur, mjög
nákvæmur og reglusamur. Hann vildi
ákveða hlutina fyrirfram og fara síðan
eftir því.“
Tom Walsh leit á hann tortryggnis-
lega. „Á ég að skilja þetta s\o, að þið
ætlið að veiða bæði í einu?" spurði hann.
„Því ráðið þér,“ svaraði Jim hiklaust.
„Þér segið okkur hvar og hvenær hvort
okkar á að veiða.“
„Hvaða flugu hafið þér á?“ spurði
leiðsögumaðurinn og leit á frú Evans.
„Mar Lodge,“ svaraði frúin. Flestir
veiðimenn hafa trú á vissum teg-
unduni, og Gertrude Evans var engin
undantekning frá þeirri reglu. Ávallt
frá þeirri stundu, sem hún fékk 18 punda
laxinn á Mar Lodge, í Miramichi, var
lnin sannfærð um að sú fluga væri hrein-
asta undraagn.
„Góð fluga — stunclum," sagði Tom
Walsh, tók stöngina, sem var reist upp
\ið kofann, og skoðaði fluguna. „Eg er
nú á því, að honum mundi lítast vel á
eitthvað bláleitt í þessari birtu. Eruð
þér með flugubox, herra minn?“
Jim Evans „renndi" niður í pokann,
sem liékk við öxl hans, náði í aluminíum-
box og rétti leiðsögumanninum. Tom
athugaði innihald þess gaumgæfilega,
valdi síðan Teal & Silver, tók upp skæri,
klippti áðurnefnda Mar Lodge af og
hnýtti hina á. Hann var tæplega búinn
að binda hnútinn þegar þau heyrðu svo
ógurlegt öskur, að allt lék á reiðiskjálfi.
Frú Evans hrökk í kút. „Guð minn
góður! Hvað var þetta?" hrópaði liún.
„Það er asninn — hann Jói,“ svaraði
Tom Walsh og það brá lyrir dálitlum
glampa í bláskærum augurn lians. Hann
tók um fluguna og kippti þétt ingslast í
nylongirnið, til J>ess að fullvissa sig tim
að hnúturinn liéldi. „Þá skulum við
leggja af stað, frú,“ sagði hann um leið
og hann stakk oddinum á flugunni í
korkinn á stönginni og tók ífæruna sína.
„Við fáunl máske ris hjá Furstasteini."
„Asni?“ sagði frú Evans. „Geta asnar
öskrað svona?““
Jim Evans hló. „Þarna komstu illa
upp um Jrig, litli kaupstaðarkjáninn
minn! Hefurðu aldrei heyrt asnarymja?“
„Aldrei. Ég hef aðeins lesið um það,"
svaraði Gertrude og hélt af stað á eftir
leiðsögumanninum.
Veiðimaburinn
35