Veiðimaðurinn - 01.12.1958, Side 11

fi.tr sá ekki belur en öngullinn vtrri fnstur — i halanum!
tíma til að bölva meira. í örvæntingar-
ofboði og algerlega ósjálfrátt stöðvaði ég
bjólið og lyfti stönginni — tók á af öllum
mætti — tilfinningarlaus fyrir þoli stang-
arinnar og öllu nema því að losna við
þennan hræðilega — afskaplega ódrátt. .
Og hamingjan sneri sér að mér og
brosti....
Öngullinn losnaði — og hið gífurlega
átak á stönginni skilaði honum leiftur-
hratt langt fram á ána.
Ég lofaði guð, liátt og hjartanlega —
settist á bakkann, nuddaði ennið — og
reyndi að koma ofurlitlu skipulagi á
taugastarfsemina....
F.n hvað var nú þetta! — Var ekki lín-
an komin á fleygiferð niður ána!
Hjólið rak upp vein. — Ég hentist á
fætur.
Andsk. . F.kki voru þó beljur í ánni —
eða hvað!
— Nei, nei, góði — hugsaði ég — engar
beljur í ánni — bara rólegur nú.
Rólegur já, en hjólið æpir — og línan
næstum öll farin!
Ég tók til fótanna á eftir línunni —
hljóp og hljóp yfir móa, skorninga og
hvað sem fyrir varð — datt tvisvar eða
þrisvar — fann dálítið til fyrst — mátti
svo ekki vera að því, en hentist áfrarn á
ný....
Stóðst það á endum, að ég var algerlega
uppgefinn og línan hægði ferðina og
stanzaði loks alveg.
Veiðimaðurtnn
9