Veiðimaðurinn - 01.12.1989, Síða 11

Arthur kastar á Skáleyjarstífluna í Laxá í Aðaldal. Ljósm. Sveinbjöm Jónsson.
færður um að hann væri af stærri gerðinni.
Það var greinilegt á fyrstu hreyfíngunum
að þessi mistök hans komu honum á óvart.
Nokkur ráðvillt sundtök, en það stóð ekki
lengi. Hann lagðist. Eins og klettur.
Nýja 18 feta Bruce and Walker-stöngin
mín (já, ég er líka sjúkur í stórar stangir)
var þanin verulega, en laxinn rótaðist ekki.
Stundarfjórðungur leið. Hálftími. Þá loks
þokaðist hann af stað, hægt og rólega í
áttina til mín, alveg að klettasyllunni og
upp með henni.
Snjallt: Línan föst um leið utan í syll-
unni og ég fann hvernig hún nuddaðist
utaní. Ég út á brún og teygði lurkinn til
austurs. Laxinn synti efst í strenginn, inn í
lygnuna og...stökk! Hvort það eru ekki
þessi andartök sem ég sækist eftir í veiði-
skapnum!
Hugboð mitt var staðfest. Þetta var
sannkallaður Sandárhöfðingi. Ég áætlaði
hann umsvifalaust ekki undir 20 pundum.
Krókstór kjafturinn blasti við mér, breið
síðan glansaði í sólinni og sporðurinn,..-ja,
sjá mynd.
Það var á þessu stigi málsins sem ég
gerði mér grein fyrir sterkum leik sem
hann átti. Þessi mikli hylur klofnar í út-
fallinu á stórri eyju og færi hann niður
austurræsið, væri ég í verulegum vanda.
Mikið var í ánni og hreint ekki hlaupið
yfír vesturræsið. Ég margfór yfir stöðuna,
tæki fiskurinn til þessa bragðs. Á meðan
svamlaði hann í rólega hringi inn í lygn-
VEIÐIMAÐURINN
9