Veiðimaðurinn - 01.12.1989, Qupperneq 12

unni austan við strenginn, rétt eins og
hann væri einnig að velta fyrir sér sínum
möguleikum.
Skyndilega synti hann niður undir brot-
ið á austurræsinu en sneri á síðustu stundu
við og lagðist á brotinu. Vígstaðan var
honum vægast sagt hagstæð. I raun þurfti
hann ekki annað að gera en hætta smástund
að andæfa gegn straumi og láta sig fljóta
fram af. Leikurinn væri nánast örugglega
tapaður fyrir mig. Tíminn sem færi í að
koma sér yflr vesturræsið yrði of langur,
lína og undirlína væru löngu þrotin. Hann
lá ekki jafn lengi í þetta skiptið en sekúnd-
urnar virtust ógnarlengi að líða. Hver
þeirra gat verið sú síðasta í viðureigninni.
En leikurinn snerist aftur til jafnteflis.
Hægt og sígandi færði hann sig aftur inn í
hylinn og hóf þar sama svamlið og áður.
Ég jók átakið og reyndi að þoka honum nær
mér. Jú, það mjatlaðist og nokkur augna-
blik hélt ég að draga færi til tíðinda.
Rétt var það, en ekki á þann veg sem ég
var að vona. Nú komu fyrstu merki óró-
leika. Feiknaroka þvert yfir hylinn, síðan
efst í strenginn, til baka og stökk í annað
sinn. Þá byrjaði ballið. Roka niður að vest-
ara brotinu, stuttur stanz og síðan á fleygi-
ferð niður kvíslina.
Ég tók á rás á eftir honum, það hvein í
hjóli og línu, ekkert lát, undirlínan byrjaði
að hverfa, en svo hægði hann ferðina nægi-
lega mikið til að ég náði inn talsverðri línu,
flugulínan aðeins nokkra metra frá stang-
artoppi.
En rokan hélt áfram. Framhjá Hornhyl
og neðar og neðar. Hvar ætlaði þetta eigin-
lega að enda? Svona langhlaup er nú ekki
beint mín sérgrein og þegar við fórum að
nálgast Barðið var ég farinn að sjá tilveruna
í þéttri móðu og vægast sagt orðinn and-
stuttur.
Var hann kannski stærri en mér hafði
sýnst? Kannski 30? Hugsunin gæddi mig
auknum þrótti og þessi sterki Sandársonur
strekkti áfram neðar og neðar með mig
másandi og blásandi í eftirdragi.
Bærinn Flaga nálgaðist. Ég leitaði ör-
væntingarfullur að hugsanlegum hvíldar-
stað fyrir laxinn, mér var nokk sama þó ég
stæði í miðjum fjóshaugnum á Flögu, ein-
göngu ef ég fengi tækifæri til að stanza smá
stund.
Þar sem áin rennur í átt að Flögu breiðir
hún úr sér og rennur þar á endalausum
flúðum allt niður í Brúarhyl. En nú fannst
fískinum nóg komið. Hann hægði ferðina
þar sem áin er hvað breiðust, synti alveg að
austurlandinu þrátt fyrir að ég tæki á eins
og ég mögulega þorði til að reyna að afstýra
því, - og lagðist. Ég var drjúga stund að
kasta mæðinni, jós úr ánni framan í mig og
settist.
Það flugu ýmsar hugsanir í gegnum
huga mér þar sem ég sat í grasinu, með
þessa risastóru stöng skorðaða milli fóta
mér, kengbogna. Línan frá stangartoppi
titraði sem hljóðfærastrengur og sólin
strauk hana með litrófí sínu. Ég vissi að
þetta yrði mér ógleymanlegur dagur.
Umvafínn þessari stórkostlegu náttúru,
í hraðri glímu við verðugan andstæðing,
fóru að sækja á mig tilfinningar sem aðrir
veiðimenn hafa upplifað: Þessi fískur átti
fyllilega skilið að lifa. Ég stóð upp og rýndi
í ána þar sem fiskurinn lá, það brá öðru
hvoru fyrir furðu breiðri síðunni, meira
sá ég ekki.
En svo hrökk ég upp úr þessum róman-
tísku vangaveltum. Laxinn var einfaldlega
að hvíla sig. Ég jók átakið meir og meir og
spennti stöngina svo að ég taldi hana liggja
undir broti.
Allt kom fyrir ekki. Hann rótaðist ekki.
Ur f jörunni þar sem ég stóð tíndi ég nokkra
smásteina og henti í áttina. Sama. Ekki
10
VEIÐIMAÐURINN