Skessuhorn - 16.11.2022, Blaðsíða 16

MIÐVIKUDAGUR 16. NÓVEMBER 202216
Í hesthúsahverfinu í Grundarfirði
hitti blaðamaður Skessuhorns fyrir
Valgerði Helgu Ísleifsdóttur raf-
virkja. Valgerður fylgdi blaðamanni
inn á hlýlega kaffistofu í hesthúsi
sínu sem hún og eiginmaður hennar
Guðni Leifur Friðriksson festu
kaup á fyrir um þremur árum. „Við
smíðuðum kaffistofuna þegar við
keyptum húsið,“ segir Valgerður og
fær sér sæti á móti blaðamanni inni á
kaffistofunni. „Við settum sem sagt
upp veggi hér og glugga. Við pabbi
sáum svo um að leggja allt rafmagn
hér og Guðni sá um pípulagnirnar,“
segir hún og bendir í átt að salerni
sem er innan af kaffistofunni. „Og
svo þetta borð hér. Ég bjó það til úr
gömlu bláu rafmagnskefli. Okkur
vantaði borð hér inn og svo ég
pússaði keflið upp, sagaði botninn
og málaði það. Það dugir okkur vel
hér,“ segir Valgerður, fær sér sopa af
sódavatni og býr sig undir að svara
spurningum blaðamanns.
„Ég sá aldrei konu
sem var rafvirki“
Valgerður útskrifaðist í vor sem raf-
virki frá Fjölbrautaskóla Norður-
lands vestra á Sauðárkróki og hefur
síðan þá unnið sem rafvirki hjá Raf-
grund ehf. í Grundarfirði. Faðir
Valgerðar er einnig rafvirki og
starfaði lengst af fyrir Rafiðnaðar-
sambandið. Valgerður þvæld-
ist mikið með honum í vinnuna í
æsku. t.a.m. þegar frí var í leikskóla
og skóla og segir hún að áhuginn
á rafvirkjun hafi kviknað strax þá.
„Frá því ég var pínulítil hefur mig
dreymt um að vera rafvirki. Ég
var mikið með pabba í vinnunni
sem barn og mínar æskuminn-
ingar eru margar hverjar úr Raf-
iðnaðarsambandinu. Ég hef alltaf
haft brennandi áhuga á því að læra
rafvirkjann en ég hafði aldrei þessa
kvenfyrirmynd fyrir augum. Ég sá
aldrei neina konu sem var rafvirki,
ég gat því ekki horft upp til neinnar
konu og sagt að mig langaði að vera
eins og hún,“ segir Valgerður. Hún
hafi því ekki farið í rafvirkjanám
fyrr en á fullorðinsárum, en þá tók
hún sig til ásamt vinkonu sinni og
hringdu þær í alla framhaldsskóla á
landinu og skoruðu á þá að bjóða
upp á helgarnám í rafvirkjun. „Það
var enginn skóli sem bauð upp á
það. Og við höfðum ekki tök á að
vera í dagskóla, búandi í Grundar-
firði, með börn og í fullri vinnu.“
Símtölin borguðu sig því að Fjöl-
brautaskóli Norðurlands vestra,
á Sauðárkróki, svaraði kallinu og
byrjuðu vinkonurnar í rafvirkja-
námi við skólann haustið 2019.
Viðurkenning fyrir
framúrskarandi
námsárangur
Ásamt þeim vinkonum voru tíu
strákar skráðir í námið það haust.
Um var að ræða þriggja ára nám sem
var þannig uppbyggt að sex helgar á
önn mættu nemendur í skólann. Þá
var reynt að hafa verklega kennslu
en nemendur lærðu mestan hluta
bóklega námsins heima þess á milli.
„Það voru tvær annir af sex þar sem
var bara bókleg kennsla og það tók
mjög á. Námið var líka strembið
því við vorum í raun að læra á sex
helgum, það sem aðrir læra á heilli
önn,“ segir Valgerður.
Sex föstudaga á önn, í þrjú ár,
settist Valgerður því upp í bíl og
keyrði til Sauðárkróks, sem er
um fjögurra klukkustunda akstur
frá Grundarfirði. Þar var kennt
seinnipart föstudags, allan laugar-
daginn og allan sunnudaginn og þá
þurfti að keyra heim. Nemendum
í helgarnáminu var boðin gisting á
heimavist skólans þær helgar sem
kennt var og nýtti Valgerður sér
það. „Það var ótrúlega gott að hafa
vinkonu mína með mér í náminu.
Við gátum þá keyrt saman í og úr
skólanum, gistum saman á vistinni
og gátum aðstoðað hvor aðra í
gegnum námið,“ segir Valgerður
en námið lá sérlega vel fyrir henni.
„Loksins þegar ég var í námi sem ég
hafði áhuga á þá gekk mér ótrúlega
vel og mér fannst svo skemmtilegt
að læra,“ segir Valgerður og bætir
við, að við útskrift hafi hún fengið
viðurkenningu fyrir framúrskarandi
námsárangur í sérgreinum rafvirkj-
unar. „Ég er ótrúlega stolt af því.
Mér finnst það líka skemmtilegt að
það var stelpan í náminu sem fékk
viðurkenninguna. En þetta lá bara
svo vel fyrir mér,“ segir Valgerður
og áhuginn á faginu leynir sér ekki.
Meira nám
Fullpökkuð þrjú ár eru að baki en
Valgerður ákvað að láta ekki þar
við sitja. „Ég hugsaði bara hvað á
ég að gera í haust ef ég er ekki að
læra á kvöldin? Ég gat bara ekki
hugsað mér að sitja fyrir framan
sjónvarpið eða vera í símanum því
ég verð að hafa eitthvað að gera.
Þannig ég skráði mig bara í meira
nám,“ segir Valgerður og hlær.
Nú er hún í fjarnámi í Raftækni-
skólanum þar sem hún lærir raf-
veituvirkjann sem viðbót við raf-
virkjann. „Í því námi læri ég um
háspennurafmagn og dreifikerfi,
eins og unnið er með hjá Rarik
og Landsvirkjun. Mér fannst
það heillandi nám því ég vil geta
unnið fjölbreytt starf og haft val
um starfsvettvang í framtíðinni.
Í fyrrasumar var ég líka í sumar-
starfi hjá Rarik sem mér fannst
mjög skemmtilegt.“ Valgerður
mun útskrifast sem rafveituvirki
næsta vor og verður þá ein fárra
kvenna á landinu sem hefur þá
menntun. „Búandi úti á landi
finnst mér ég þurfa sem rafvirki
að geta gengið í öll verk því hér
er ekki í boði fyrir mig að vera til
dæmis bara í húsarafmagni heldur
þarf ég að geta sinnt því sem upp
kemur hverju sinni.“
Frá því í maí hefur Valgerður
unnið hjá Rafgrund ehf. en hún
bíður þess að geta tekið sveinsprófið
í febrúar. Vinnan þar er fjölbreytt
en Valgerður segir að mest sé að
gera núna við að leggja rafmagn í
nýbyggingar.
Hjartað slær á
landsbyggðinni
Valgerður er fædd og uppalin í
Kópavogi en hún segir að hjarta
sitt hafi alltaf slegið úti á landi.
„Það var í raun ég sem vildi flytja
út á land,“ segir hún en maður-
inn hennar Guðni Leifur Friðriks-
son er úr Grundarfirði. Þau kynnt-
ust þegar þau unnu bæði á Grand
hótel í Reykjavík fyrir tíu árum
síðan. „Ég hef aldrei verið þessi
borgartýpa. Sem krakki var ég öll
sumur í sveit á Kirkjubæjarklaustri
og að loknum grunnskóla fór ég í
Menntaskólann á Laugarvatni. Það
átti bara vel við mig að vera á lands-
byggðinni,“ segir Valgerður.
Þegar þau Guðni fóru að huga að
því að kaupa sér eign leitaði hugur-
inn til Grundarfjarðar. Þar var bæði
ódýrara húsnæði að fá, en í Reykja-
vík, og þar höfðu þau stórt og gott
bakland þar sem foreldrar Guðna
og margir fjölskyldumeðlimir
bjuggu þar. Þau keyptu sér því íbúð
þar og fluttu í hana árið 2017, með
þriggja ára son sinn Ísleif Andres.
Þá vann Guðni við að keyra fyrir
Ragnar og Ásgeir en Valgerður
fékk vinnu í leikskólanum. Þar
vann hún fram að vorinu 2018 en í
maí það ár eignaðist hún annan son
sin, Aðalgeir Vigni. „Þegar ég var
ólétt af Aðalgeir þá nefndi ég það
við Guðna að ég vildi hafa hann
meira heima, af því hann var alltaf
í burtu að keyra. Hann ákvað þá að
halda áfram í píparanámi, sem hann
hafði verið í áður og fór að vinna
sem pípari með frænda sínum í
Grundarfirði. Hann útskrifaðist
svo sem pípari 2019 og næsta
haust stefnum við á að fara saman
í meistara skólann. Hann ætlar að
taka meistarann í pípulagningum
og ég í rafvirkjun,“ segir Valgerður
og bætir við brosandi: „og mögu-
lega í rafveituvirkjun líka.“
Hestamennska
í vöggugjöf
Valgerður og Guðni keyptu hest-
hús í Grundarfirði fyrir þremur
árum. Þau eiga sex hesta en Val-
gerður segist fædd á hestbaki. „Ég
hef verið á hestbaki allt mitt líf
og ég sagði við Guðna þegar við
tókum saman að ég væri að fara á
hestbak og vera með hesta og hann
mætti ráða hvort hann yrði með
mér í því. Hann var fyrst alveg skít-
„Það eru til konur sem eru rafvirkjar
og vinna í rafmagni“
Rætt við Valgerði Helgu Ísleifsdóttur rafvirkja í Grundarfirði
Hér stendur Valgerður inni í kaffistofunni sem þau hjónin smíðuðu inni í hesthúsi.
Valgerður vinnur nú sem rafvirki hjá Rafgrund ehf.
Lítil Valgerður, með stóra drauma. Hér situr hún í fangi föður síns og glöggir geta
séð að hún er í rafvirkjapeysu.
Fjölskyldan nýtur þess að vera saman í hesthúsunum.