AVS. Arkitektúr verktækni skipulag - 01.09.2003, Side 59

Framhaldslíf steina
íslensku myndlistarlífi.
Myndmál eða formhugsun Arnar
hefur ekki tekið stórvægilegum
breytingum frá öndverðum átt-
unda áratugnum, er hann hóf að
senda frá sér fyrstu málverk sín.
Uppistaðan í þessu myndmáli er
lífræn, samsafn óreglulegra
forma sem mynda eins konar lif-
andi og síbreytilega heild. Segja
má að í þessari heild mætist
líffræðilegur heimur mannsins og
sundurleitur ytri heimur náttúrunn-
ar og geti af sér fjölbreytileg list-
ræn tilbrigði fyrir tilhlutan hins
skapandi einstaklings. Á árum
áður notaði Örn sér óendanlega
möguleikana sem fólust í málverk-
inu og prjónaði saman stóra og
litla fleti, hvelfd form og hornrétt,
litrík atriði og litlaus uns áhorfand-
inn stóð frammi fyrir myndveröld
sem iðaði af innra lífi.
Höggmyndalistin leyfir ekki jafn
mikla útúrdúra. Það grjót
sem listamanninum býðst á ís-
landi er yfirleitt ekki mikið um sig -
Gustav Vigeland hefði sennilega
ekki þrifist hér á landi - auk þess
sem það getur verið gallað hið
innra og seinunnið.
Því gerir Örn út á áhrifamátt af-
markaðra forma eða fyrirbæra, og
þá fyrst og fremst þeirra þátta
sem „búa í“ því grjóti sem hann
er með undir hverju sinni. Að
því leyti sver hann sig í ætt við
Kjarval, hvers yfirlýst markmið var
einmitt að lýsa veruleikanum að
baki náttúrunni.
Það er lærdómsríkt að fylgjast
með listamanninum að verki,
hvernig hann gaumgæfir hvern
stein, fer um hann höndum og
klappar honum léttilega með
meitli, uns hann „meldar sig“ ef
svo má segja, gefur til kynna hvað
hann vill verða. í höndum Arnar,
eins og raunar Kjarvals, öðlast
náttúran listrænt framhaldslíf. ■
57