Kirkjublaðið - 09.12.1946, Blaðsíða 16

16
KIRKJUBLAÐIÐ JÓLIN 1946
Ávörp til íslenzku þjóðarinnar
frá fulltrúum frændþjóðanna á ftlorðurlöndum
. Kirkjublaðið fór þess á leit við fulltrúa Norðurlandaþjóðanna, Dan-
merkur, Noregs, Svíþjóðar og Finnlands, aö þeir fœrðu hér kveðjur og
jólaóskir til íslenzku þjóðarinnar frá frœndþjóðunum.
Herra Anderssen Rysst, sendiherra Norðmanna og aðalkonsúll Finna
L. Andersen voru erlendis og koma því í þeirra stað aðalkonsúll Norð-
manna Henry Bay og Eiríkur Leifsson kaupmaður.
Ávörp þeirra fara hér á eftir.
Scndil erra % ana,
C.JIC. Sun:
Vináttan milli
íslands og Dan-
merkur hefir
aukin skifyrði
til að eflast
Danir og fslendingar eru
yfirleitt mjög ólíkt skapi
farnir. Vér Danir erum
menn opinskáir og e. t. v.
helzti fljótir að láta uppi
tilfinningar vorar og einka-
mál við aðra og ætlumst til
sess sama í móti. En íslenzkum manni þarf að kynn-
ast vel og rækilega áður hann hættir á að verða op-
inskár og sýna fullan trúnað.
En hafi manni á annað borð tekizt að eignast vin
á íslandi, þá er ekki að spyrja að tryggð þeirra. Þetta
fundum við hjónin mætavel, er við árið 1941 flutt-
umst til Washington eftir rúmlega fimm ára dvöl á
íslandi, Við kvöddum landið með sárum söknuði, og
bar margt til, Hér höfðum við lifað hamingjaríkustu
stundir æfinnar, hér höfðum við séð börnin okkar
þroskast og dafna, og hér höfðum við eignast vini,
sem okkur féll þungt að skilja við.
Síðan dvöldum við fjögur ár vestan hafs. Það var
viðburðaríkur tími og okkur þykir vænt um þau ár.
Við dáðumst að hinum tröllauknu átökum Ameríku
til þess, ásamt hinum sameinuðu þjóðunum, að leggja
harðstjórann að velli, er hugðist að undiroka allan
heiminn.
En í ys og önnum og hávaða stórborganna hvarfl-
aði hugurinn oft heim, heim til föðurlandsins, sem
hersetið var af óvinunum og heim til íslands, sem
orðið var okkur svo kært heimkynni. Við söknuðum
þess að hafa ekki lengur útsýni yfir „tjörnina“ og
dómkirkjuna. Og við höfðum það alltaf einhvernveg-
inn á tilfinningunni, að við ættum eftir að líta ísland
augum að nýju.
Þetta hefir nú rætzt. Að vísu hafði Reykjavík tek-
ið miklum stakkaskiptum, frá því að við sáum hana
síðast, er við komum þangað aftur í sumar. Hún er
á góðum vegi með að verða stórborg. Og það getur
ekki annað en vakið aðdáun og virðingu aðkomu-
mannsins að sjá hversu hinni fámennu íslenzku þjóð
hefir á skömmum tíma tekizt að notfæra sér gæði
landsins.
Önnur breyting hafði einnig átt sér stað og allör-
lagarík, þar sem slitið var nú sambandinu milli Dan-
merkur og fslands. En þar með hafa þó engan veg-
inn rofnað þau andlegu tengsl og bræðrabönd sem
tengja íslendinga bæði Dönum og hinum Norður-
landaþjóðunum. Á grundvelli þessara tengsla mun nú
sambandið milli þessara bræðraþjóða treystast og
styrkjast, þegar samgöngur milli þeirra eru hafnar
að nýju eftir einangrun stríðsáranna.
Stjórnir beggja ríkjanna hafa einlægan vilja á því
að skapa skilyrði fyrir heilli og traustri vináttu
beggja þjóðanna og að leysa öll ágreiningsmál í bróð-
erni. Það er mikil nauðsyn, að þessar bræðraþjóðir
skilji sjónarmið hvor annarar og taki skyldugt tillit
til þeirra. íslenzka og danska kirkjan hafa og jafnan
viljað að því stuðla. Nægir þar að benda á menn eins
og Jón Helgason, Friðrik Friðriksson og Arne Möll-
er í Danmörku. Og enn getur kirkjan í báðum lönd-