Kirkjublaðið - 09.12.1946, Blaðsíða 18

18
KlftKJUBLAÐIÐ JÓI.IN 1941)
einangrun, sem sennilega hefir verið útlenclingum
ineiri og áþreifanlegri en Islendingum sjálfum.
En með þessum nánari tengslum Islands við um-
heiminn hefir þýðing þess fyrir hann einnig vaxið,
og sem tákn þess verður að líta á inntöku íslands í
Sameinuðu þjóðirnar. Þessi atburður verður þess
vegna sá, sem ef til vill er markverðastur í sögu ís-
lands þessi tíu ár. Og þýðing hans í framtíðinni mun
verða samhliða lífskrafti og starfsmætti Sameinuðu
þjóðanna, en um það er engu hægt að spá, aðeins
vona það bezta.
Gamli, óbetranlegi Adam er þó og verður grund-
völlur þessarar stofnunar, og það er undir hans
möguleikum til aga, skarpsýni og óeigingirni komið,
hvort stofnunin getur gert ætlunarverk sitt, eða
hvort hún, eins og fyrirrennari hennar, þjóðabanda-
lagið, á að visna sundur innan að, vegna óhreinskilni
hjá einstaklingum og ríkjum, skammsýni þeirra og
megnri eigingirni.
Þar sem ritstjóri Kirkjublaðsins hefir gefið mér
tækifæri til að senda lesendum þess jólakveðju og
jólaósk, geri ég það með því að láta í ljós beztu von
um, að þau öfl og þróunarvísar, sem ég samkvæmt
framansögðu hefi veitt athygli í hinu nýja íslenzka
þjóðfélagi, megi aukast og dafna. Ég vona með
öðrum orðum, að Island einnig í þetta sinn yfirvinni
með góðum árangri þá erfiðleika, sem um stundar
sakir eru fyrir hendi, að frelsi og sjálfstæði lands-
ins megi vaxa og verða enn sterkara og fastara í
sameinuðum vilja og framtaki þjóðar þess, að hinn
fagri fórnarvilji, sem hin sundurtætta Evrópa svo
mjög þarfnast, megi bera nýja, blessunarríka ávexti,
að íslendingar verði sér meir og meir meðvitandi um
„samhörighet“ sína með bræðraþjóðunum, svo að
þær og ísland megi verða andlega ríkari.
Otto Johansson.
-AtatrvSi itnaour HorS-
tnanna, ^JJcnrij féay:
Minnismerkið
um Snorra á að
veríia ævarandi
tákn þakklætis
frá nnrsku
þjóðinni
Þegar ég nú, eftir ósk
Kirkjublaðsins, á að flytja
yður kveðju frá Noregi, þá
kemur margt fram í hug-
ann, sem ég gjarna hefði
viljað minnast á. Eins og
mönnum mun vera kunn-
ugt, hefi ég verið búsettur á íslandi í mörg ár, og
ég vil bæta því við, að mér hefir liðið hér prýðilega,
ekki sízt vegna þess, að mér hefir aldrei fundizt ég
vera hér gestur eða útlendingur í framandi landi.
Sumir kynnu máske að ætla að þetta gæti ekki átt
sér stað vegna þess, hve íslenzk tunga er frábrugðin
móðurmáli mínu. En þar til er því að svara, að enda
þótt ég vilji á engan hátt státa af því, að ég tali eða
skrifi íslenzkt mál lýtalaust, þá er hitt satt, að ég
hefi af miklum áhuga fylgzt með þróun tungunnar
heima í Noregi, og við það komizt að raun um, að
íslenzkan gæti þar orðið oss til mikils stuðnings og
hjálpar. Vér Norðmenn verðum að koma oss saman
um eitt og sama tungumál. Eins og nú standa sakir,
er ritmálið tvennskonar, nýnorskaiU annarsvegar og
ríkismálið hinsvegar. fslendingum, sem sjálfir tala
fagra og svo að segja klassiska tungu, finnst lands-
málið norska fagurt, svo líkja mætti við Venus frá
Milo, eða svo hefir mér virzt. Raunar er það ofur-
eðlilegt, að þeim veiti erfitt að skilja landsmálshreif-
inguna norsku og þróun ríkismálsins fram til þessa
dags. Það hefir komið til orða að senda háskólalærð-
an mann til íslands til þess að halda þar fyrirlestra
um málþróunina í Noregi, og vonandi er, að þar verði
ekki látið sitja við orðin ein.
Flestum er það kunnugt, að miklar deilur hafa
staðið í Noregi um tungU þeirra á undanförnum ár-
um. Og ýmsir hafa haldið því fram, að þær deilur
hafi staðfest það djúp innbyrðis meðal þjóðarinnar,
sem seint verði brúað aftur. Þetta kann að mega til
sanns vegar færa. En í því sambandi vil ég taka það
fram, að hvort sem vér erum í flokki þeirra, sem
berjast fyrir landsmálinu eða hinna, sem ríkismálið
aðhyllast, þá unnum vér jafnt landi voru og þjóð,
hvort sem vér látum þá ást í ljós á landsmáli eða rík-
ismáli. Og þessvegna taka allir norskir menn og
norskar konur undir með skáldinii, er það segir:
Da röres mit bryst,
da blot hviske jeg kan,
Gud signe dig, Norge,
mit deilige land“.
Það er mér fagnaðarefni, að kynning Norðmanna
og íslendinga hefir mjög farið vaxandi það sem af
er þessari öld. Og þetta er líka nauðsynlegt, því það
snertir hin menningarlegu verðmæti, sem verður að