Kirkjublaðið - 09.12.1946, Blaðsíða 17

KIRKJUBLAÐIÐ JÓLIN 1946
unum unnið mikilvægt starf í þessu efni. Þau mál-
efni, sem ágreiningi gætu valdið milli Dana og ís-
lendinga, eða milli Norðurlandaþjóðanna yfirleitt, eru
í raun og veru hverfandi lítil í samanburði við þau
stórkostlegu vandamál, sem þjóðirnar þurfa nú að
leysa í sambandi við afleiðingar heimsstyrjaldarinn-
ar, vandamál, sem jafnvel öll tilvera mannkynsins er
undir komin. Vér höfum því blátt áfram ekki leyfi
tit þess að vera með óvild hvor í annars gerð.
í dag halda Ameríkumenn „þakkarhátíð" sína.
tryggni er sá voldugi máttur, sem nú heldur forystu-
mönnum heimsins í sinni sterku hendi, tortryggnin,
sem er afleiðing eigingirni ríkjanna og skammsýni
mannanna. En hennar er ef til vill þörf sem stend-
ur. Vitur, enskur stjórnmálamaður, gamli markísinn
af Halifax, skrifaði einu sinni: „Það, sem bjargar
mönnunum hér í heiminum, er tortryggni ^þeirra".
Ef cil vill.
Jafnvel hingað, til þessa kyrrláta lands, hafa öld-
ur tortryggninnar 1 heiminum náð, en þær virðast
nú hafa sokkið á ný í haf tímans.
Mennirnir og þjóðirnar hafa lifað saman í þús-
undir ára, og það ætti að vera hægt að búast við,
að þeir, á þessum langa tíma, hefðu komizt að raun
um, hvernig þessum samlifnaði skuli hagað. Reynsla
aldanna ætti að hafa kennt þeim að finna rétta leið.
En þetta hefir ekki skeð, mun ef til vill aldrei ske,
einmitt vegna þess, að við erum menn. Á meðan
íbúar jarðarinnar eru menn — þ. e. a. s. verur —
sem að vísu hafa marga kosti, en þó fleiri lesti og
;17
Þessi dagur má hjá þeim teljast til stórhátíða. Þá
færa þeir Guði þakkir fyrir liðið ár. Þetta er fall-
egur siður, einskonar inngangur að sjálfri jólahá-
tíðinni.
Vér, bæði Danir og íslendingar, eigum margt að
þakka á umliðnu ári, bæði hvorir um sig og einnig
í sameiningu.
Að svo mæltu óska ég öllum lesendum Kirkjublaðs-
ins gleðilegra jóla.
Reykjavík, 28. nóv. 1946. C. A. C. Brun.
veíkleika, fyrirfinnst engin fullkomin aðferð til frið-
samlegrar umgengni þeirra í milli. Við verðum allt-
af að reikna með ágreiningi og árekstrum milli þjóð-
anna eins og milli einstaklinganna. Eigingirni ein-
staklinganna og áhugaleysi þeirra á velgengni ann-
ara sjá um það. Það eina, sem við getum gert, er að
vinna að minnkun hrottaskaparins í deilumálunum,
biturleikans í mótsetningunum og sterku valdi yfir
þjóðunum, sem getur komið í veg fyrir, að þær noti
þá vitfirringslegustu af öllum leiðum: stríð.
ísland hefir, með inngöngu sinni í Sameinuðu
þjóðirnar tilkynnt, að það rnuni af heilum hug taka
þátt í því starfi.
Þau jól, sem nú standa fyrir dyrum, eru þau tí-
undu, sem ég held á íslandi. Tíu ár er langur tími
af ævi manns, en þýðingarlífið tímakorn fyrir þús-
undára ríki. Þessi tíu ár hafa þó verið merkilegt
tímabil í sögu íslands, fullt af atburðum, sem eru
þýðingarmiklir fyrir þróun landsins, og eftirtektar-
verðri framför.
Þannig hefi ég á þessum árum upplifað fyrir-
stríðsvandamál Islendinga: gjaldeyrisvandræðin, yf-
irvofandi gjaldþrot sjávarútvegsins og hin erfiðu
kjör landbúnaðarins. Ég fékk að vera með í hinu
erfiða matvælaástandi í stríðsbyrjun og hefi séð upp-
gangstíma stríðsáranna smátt og smátt hafa í för
með sér almenna velgengni, sem varla nokkur önnur
þjcð kemst í hálíkvisti við. En ég hefi einnig verið
vitni að hinni djúpu sorg íslendinga, er landið missti
sitt formlega sjálfstæði vegna hertöku, eins og að
þeirri gleði, sem gagntók þjóðina, þegar Island fékk
sitt formlega sjálfstæði, og þegar herinn, með vin-
arkveðju frá báðum aðilum, hóf brottför sína. Allt
þetta hafa verið miklir, og fyrir framtíð Islands,
þýðingarmiklir atburðir.
Það hafa samt einnig komið fyrir aðrir atburðiir,
sem meiri áhrif hafa haft á mig sem útlending.
Þeirra á meðal eru hinar bættu samgöngur við önn-
ur lönd, sérstaklega Norðurlönd, sú „samhörighet“,
sem á svo margan hátt hefir komið í ljós, bezt með
hinum mikla fórnarvilja í garð hinna bágstöddu ná-
granna, og inntaka Islands í Sameinuðu þjóðirnar.
Ég hefi með öðrum orðum verið vitni að, hvernig
einangrun Islands frá umheiminum leið undir lok.