Kirkjublaðið - 09.12.1946, Blaðsíða 35

KIRKJUBLAÐIÐ JÓLIN 1946
35
kirkjan, yndisleg lítil kirkja, sem utan og innan er
þakin blómum; giftingarkapellan er hún líka kölluð.
Hvern dag koma þangað ungir elskendur til þess að
láta vígja sig í hjónaband. Yfir kórnum eru rituð
þessi orð:
„Nýtt boðorð gef ég yður: Þér skuluð elska hver
annan“.
í þessari yndisfögru kirkju fara giftingar fram.
Brúðurin á þar herbergi, gjört af mikilli list, sem
heitir brúðarherbergið — og dvelur hún þar ein
nokkra stund áður en vígslan fer fram. Einnig
hefir brúðguminn sitt eigið herbergi. Hafa nú verið
gift í þessari kapellu yfir þrjátíu þúsund manns.
Á páskadagsmorgun við sólaruppkomu safnast
hundruð þúsunda manna til þess að hlýða á guðs-
þjónustu á Forest Lawn fjallinu, svo nefnda.
Það er enn tvennt, sem mig langar til þess að
minnast, og ég sá í Forest Lawn.
Á einum stað í garðinum blasir við mynd, sem
vekur góðar tilfinningar í hjörtum allra íslendinga,
sem þar koma. Er þetta hin fræga Kristsmynd
Thorvaldsens í hvítum marmara. Staðurinn, þai
sem hún stendur, heitir bænarstadurinn, og koma
þar aðeins þeir, sem óska að beygja kné sín í bæn.
Loks er að minnast á það, sem sennilega verður
öllum ógleymanlegast, en það er glugginn frægi, sem
hin fræga kvöldmáltíðarmynd Leonardo da Vinci er
greipt í á undurfagran og listrænan hátt. Kristur
situr þar til borðs í loftsalnum, hinzta sinni, og
brýtur brauðið. — Vér staðnæmumst fyrir framan
gluggann í stórum sal og myndin ei' skoðuð með
mikilli aðdáun. En allt í einu slokkna ljósin og
dimmt er inni. En myndin sést greinilega öll. hvert
andlit. En áður en varir, taka myndir lærisvein-
anna að deyfast — þær smá dofna, unz þær hverfa
með öllu. Allir og allt er horfið, nema myndin Hans.
Hún blasir við í skýru ljósi í fegurð sinni og tign.
Þessi stund — og þessi sýn getur aldrei gleymzt.
Mild og heilög mynd hans ein eftir þegar — dimmt
er orðið og mennirnir og allt hið lága hefir færzt
fjær. Eins og hann sé kominn til þess að vaka og
blessa þá, sem lagstir eru til hvíldar í þessu jarð-
neska hvílurúmi og hina, sem eftir lifa með minn-
ingar í brjósti um þá, sem þeir elskuðu, en dauð-
inn tók.
Það er jólahelgi og jólasvipur yfir þessum kirkju-
garði.
Daginn, sem ég kom þar í fyrsta sinni, var þar
sólskin og dýrðleg fegurð. Það var svo kyrrt og
hljótt og mikið logn, að það vakti undrun mína,
Yfir þennan fagra stað hljómuðu frá ótal hátölur-
um yndislegir orgeltónar. Það var Largo eftir Hán-
del. Mér var sagt, að hin fegurstu lög hljónmðu
þar alla daga.
Aftur var ég minntur á jólin — á sönginn, sem
hljómar yfir döprum hjörtum:
„Dýrð sé Guði í upphæðum . . .“. S. S.
Fylling tímans
Framh. af bls. 3.
er megnug. Enginn mun neita því, að hún
hefir beðið hið ömurlegasta skipbrot. Hún hefir
sýnt að hún getur rifið niður, hún getur sært, hún
getur drepið. En er nokkur von til þess, að hún geti
reist úr rústum, grætt og lífgað, ef haldið er áfram
á sömu braut og áður? Verður hún megnug þess
að lægja hatursöldurnar, þerra tárin, seðja hungr-
ið og byggja upp aftur vonirnar, sem hún er búin
að brjóta niður fyrir miklum hluta mannkynsins?
Það er spurningin mikla, sem marga þjáir nú. Er
þess að vænta, að ný fylling tímans sé komin, að
Jesús, jólabarnið, endurfæðist á ný í mannkyns-
sálinni, himnarnir opnist á ný og herskarar drott-
ins stigi nú enn niður til jarðar og boði þreyttu
mannkyni frið á jörðu og velþóknun Guðs rneðal
manna?
Þegar neyðin er stærst, þá er hjálpin næst.
Ljósið skín í myrkrinu, og myrkrið hefur ekki
tekið á móti því. Það er margra von á þessum neyð-
ar tímum mannlegrar kynslóðar, að fyrverandi og
yfirstandandi hörmungar mannkynsins verði þess
megnugar, að opna augu mannanna fyrir þýðingu
jólanna, að það leitist við í einlægri viðleitni að
ganga í spor hans framvegis og hlýða orðum hans,
sem fórnaði sér úr dýrð himnanna, gerðist fátækur
vor vegna, til þess að vér auðguðumst af fátækt
hans. Það er von margra nú, að hin sorglega og
þunga reynsla undanfarinna og yfirstandandi tíma
geti loksins sannfært mennina um það, að það er til
lítils að tala um kærleika Guðs og Jesú Krists á
jólunum einum, það verður líka að framkvæma hann
líka í verki og sannleika, ástunda hann í einkalííi
og opinberlega. Það er von margra að nú stefni að
tímamótum, sem fyrir mannkynið verði eins bless-
unarrík eins og hin fyrstu jól, að fylling tímans
sé komin fyrir nýja andlega endurfæðing Jesú með
mönnunum.
En hvernig má það verða?
Það verður aðeins með því, að við, sem nú lifum
og að þessu sinni fögnum heilögum jólum, förum
í anda með hirðunum rakleiðis til Betlehem og sjá-
um þennan atburð, sem orðinn er. Að við leitumst
betur en fyrr við að skilja og meta þá náð Guðs
drottins og Jesú Krists, sem börnum þessa heims
var auðsýnd með fæðingarfórninni. Að við ekki að-
eins gerum á þessum jóladögum dagamun á heimil-
unum, förum í kirkju og syngjum jólasálma, gefum
gjafir og gleðjumst með vinum og ættingjum. Það
er að vísu gott, ekki skal að því fundið. Jólin eru
sannarlega gleðihátíð. En við þurfum að draga á-
hrif þeixra út í daglega lífið, gera jólaboðskapinn
ráðandi í tilveru mannanna. Við íslendingar búum
við allsnægtir á þessunx jólum, samanborið við um-