Kirkjublaðið - 09.12.1946, Blaðsíða 12

12
KIRKJUBLAÐIÐ JÓUN 194(i
jólunum fyrir 10 árum
,2V. tlieof.
JfjcLrni jón-\.\on
vígifuli&hup
Jólin koma. Þau n„ma og koma, svo að vér finn-
um það vel og greinilega. Kom blessuð, ljóssins há-
tið. Kom blessuð þú nótt, sem boðar frið! Kom bless-
uð til vorra stranda.
Hátíðin kom. Þessu man ég svo vel eftir. Allt var
í annríki og undirbúningsstörfum. En svo færðist
kyrrðin yfir.
Hægt og hljctt, heilaga nótt,
faðmar þú frelsaða drótt.
Hátíðin var komin. Friður á heimilum, friður í
hjarta. Ég fæ aldrei gleymt þessu, og vil ekki gleyma
því. Man ég, er ég fylgdist með foreldrum mínum í
kirkjuna. Ég var í kirkju hjá séra Hallgrími og séra
Jóhanni. Þegar búið var að kveikja á kertaljósunum
í Dómkirkjunni, gat ég ekki hugsað mér, að til væri
bjartari staður á jörðunni. Það skyldi þá vera heima,
er ég sjálfur kveikti á litla kertinu.
Tuttugu jól átti ég hér í Reykjavík. Að loknu
stúdentsprófi hélt ég til Kaupmannahafnar og hélt
á næstu árum jólin í Danmörku. Ég kom til Dan-
merkur á síðastliðnu sumri. Hvar voru þeir, sem ég
hafði hlustað á, er ég á æskuárum mínum dvaldi í
Höfn? Þeir voru farnir héðan. Ég hugsaði um þá,
er ég kom inn í kirkjurnar.
Til Hafnar kom ég í fyrsta sinn 4. september 1902.
Að kveldi þess dags var ég á stúdentasamkomu, þar
sem nokkur hundruð stúdenta hlustuðu á Ussing,
sem þá var prestur við Jesúkirkjuna í Valby. Þar
talaði einnig Olfert Ricard, þá guðfræðikandídat og
framkvæmdarstjóri K.F.U.M. Oft hlustaði ég á þessa
menn. Fór oft á fætur klukkan 7—8 á sunnudags-
morgni, til þess að geta náð til kirkjunnar, þar sem
Ussing prédikaði. Þar var hin einarða játning, hinn
skýri og ákveðni boðskapur. Átti ég ógleymanlegar
stundir í þeirri kirkju. Einnig notaði ég hvert tæki-
færi til þess að hlusta á Ricard. Hvergi var önnur
eíns aðsókn að guðsþjónustum, eins og hjá honum.
Þar fór saman trúin og mælskan. Gulleplin voru í
skrautlegum silfurskálum. Hver veit tölu þeirra, sem
Ricard hefir unnið fyrir Krist?
Aldrei gleymi ég fyrsta sunnudeginum í Khöfn.
Það var 7. september 1902. Við fylgdumst tveir í
kirkju, séra Fr. Friðriksson og ég. Hlustuðum á
Steen, prestinn við Andrésarkirkjuna, og vorum til
altaris. Ég leit á þá helgiför sem vígslustund. Æsku-
og námsárin skyldu helguð Drottni. Oft kom ég í
þessa kirkju, og komst í kynni við hinn frábæra
prest. Það var stutt leið frá Garði, þar sem ég bjó,
að Frúarkirkju. Þar prédikaði Paulli, einn tignasti
og göfugasti maður dönsku kirkjunnar. í þeirri
kirkju voru þeir Paulli og Prior starfsbræður í 39
ár. Þar var og prestur á stúdentsárum mínum, Hoff-
meyer, vinur Jóns Helgasonar biskups, faðir bisk-
upsins, sem nú er í Árósum. Vegna kunningsskapar
míns við Hoffmeyer var mér eitt sinn boðið til Dan-
merkur. Ferðaðist ég þá um alla Danmörku, prédik-
aði og flutti fyrirlestra um ísland. Þá vil ég ekki
gleyma Fihiger, hinum eldheita vakningarprédikara.
Hver fær gleymt Skovgaard-Petersen, ef hann hef-
ir komizt í kynni við bækur hans? Er hann enn á
lífi, áttræður orðinn.
Allir þessir menn dönsku kirkjunnar, að hinum
síðastnefnda undanskildum, hafa kvatt þennan heim.
Þögnuð er og rödd hins þróttmikla prédikara, Fen-
gers prófasts við Hólmsinskirkju. Þar var vekjandi
kraftur hins trúaða boðbera. Mér var það gleðiefni,
að fá að kynnast þeim presti, og mörg eru bréfin,
sem ég á frá hendi hans. Þjónarnir fara, og Drott-
inn kallar á nýja menn í þeirra stað. En áhrifin, sem
bárust frá þeim, sem lifðu og störfuðu, skulu geym-
ast og verða til blessunar.
Mér er það gjöf, að mega kalla á minningarnar,
tengdar við starf þessara manna og margra annarra.
Ég á jólaminningar frá þeim árum, er ég var að
heiman. Aldrei hefi ég verið í Khöfn á jólum. Olfert
Ricard sendi mig til Jótlands, svo að ég gæti haldið
jólin 1902 á prestssetri þar. Leið mér þar ágætlega,