Ský - 01.08.2004, Blaðsíða 52

annað tungumál en sitt eigið alla daga. Þetta var rétt áður en Margret
Thatcher tók völdin og það var ekki mikill uppgangur á
Bretlandseyjum, mikið atvinnuleysi og átök á vinnumarkaði. Pönkið
var að ganga sér til húðar og nýbylgjan að taka við.
Mér þótti ótrúlegt að sjá hversu óhrein og Ijót Lundúnaborg var á
þessum árum, mengunin gríðarleg og eitthvert sinnuleysi virtist þjá
mannskapinn í borginni. Engu að síður hafði ég mjög gaman af
dvölinni á Englandi og það er það land sem ég myndi helst vilja búa
í ef ég af einhverjum ástæðum gæti ekki verið hér á lslandi.
íslendingar voru frekar litnir hornauga á Englandi vegna
þorskastríðsins, sem þá var nýliðið, en það bitnaði ekki á manni að
öðru leyti en því að maður fékk eina og eina athugasemd þegar
menn voru við skál. Oðru máli gegndi um Skota, Ira og Walesbúa,
þeir voru öllu kátari með íslendinga og frammistöðu þeirra í þorska-
stríðinu.
Ég kunni ensku nokkuð vel þegar ég fór til Englands, en þá var
enskukunnátta ekki eins almenn og nú er hér heima. Bretar eru mjög
næmir á sitt tungumál og eru fljótir að lesa í framburð manna, hvaðan
þeir eru og hvernig þeir eru menntaðir. Þetta er nokkurs konar íþrótt
hjá þeim og gaman að fylgjast með því hvernig þeirfara að þessu. Ég
var oftast álitinn frá Wales vegna þeirrar hrynjandi sem ég hafði
ósjálfrátt tamið mér, en sumir voru naskir og náðu að giska á
Skandinavíu.
Þessi gata sem ég bjó við var falleg, stór einbýlishús og gríðarlega
skemmtilegir garðar. Við enda götunnar, nálægt lestarstöðinni, var
pöbb, sem mér þótti ekki leiðinlegt að stunda, enda skemmta Bretar
sér þar einna helst, þetta eru nokkurs konar félagsmiðstöðvar og
menn skipast á pöbba eftirstöðu, menntun og uppruna.
Via Marconi 3, Cassina de Pecchi, Italíu
Fyrsta heimilisfangið á Ítalíu þar sem ég var í tónlistarnámi frá 1979-
82. Ítalía var á þessum tíma í töluverðu uppnámi. Rauðu herdeildirnar
voru nýbúnar að myrða Aldo Moro og standa fyrir mörgu ódæði þar
syðra. Það var því nokkuð dökkt andrúmsloft sem einkenndi móralinn
í landinu, en það lagaðist þegar frá leið.
Ég bjó rétt utan við Milano, nálægt bæ sem heitir Gorgonzola, en þar
eru gerðir ostar sem bera nafn bæjarins og eru heimsfrægir. Ég var
svo til mállaus þegar ég fluttist til Italíu en var nokkuð snöggur að ná
því. ítalska er auðveld í framburði fyrir okkur (slendinga og málfræðin
er ekkert torf. Hins vegar eru talaðar ótal mállýzkur á Italíu og jafnvel
sérstök tungumál eins og napólítanska. Ítalía er þannig land að ef
maður dvelur þar þá langar mann alltaf aftur þangað.
Ardena, frazione di Brusimpiano, Varese, Italíu
Flutti til Ardena sumarið 1980 í lítið hús sem hafði áður verið hesthús,
en gert upp á smekklegan hátt. Ardena er pínulítið þorp uppí fjalli
nálægt Lago Lugano við landamæri Sviss. Þarna er ógurlega fallegt
um að litast, rétt við rætur Alpafjallanna. Næsti nágranni við mig hét
Sandro. Hann var frá Napólí og það var erfitt að skilja hann því hann
talaði einhvers konar blending af napólítönsku og ítölsku. Sandro var
eini vínhneigði Italinn sem ég kynntist, hann drakk eina flösku af
grappa á dag, plús rauðvín sem er nú oftast álitið matvara á Ítalíu.
Það var engin kynding í húsinu, en þarna var arinn og kamína. Ég
notaði mikið af frítíma mínum þetta sumar til að saga í eldinn og gera
mig kláran fyrir veturinn. Sandro stóð í þessu hinu sama. Við félagar-
nir fórum út í skóg til að saga um hverja helgi, Sandro rallhálfur á
litlum Fiat sem ég skildi aldrei hvernig fór að því að hanga saman,
sérstaklega miðað við ástandið á eigandanum. Sandro kenndi mér
hins vegar töluvert um skógarhögg og sagði að það besta við það
væri að manni hitnaði tvisvar við skógarhögg, fyrst við að saga og
síðan þegar viðurinn væri brenndur. Þetta reyndist alveg hárrétt.
Það fylgdi lítill garðskiki húsinu og þar ræktuðum við grænmeti af
ýmsum tegundum eins og sannir ítalir. Ég keypti agúrkufræ sem kom
í Ijós að var sérstakt japanskt afbrigði og urðu agúrkurnar með
eindæmum langar. Þetta varð kvenfólkinu í þorpinu endalaus upp-
spretta stríðni í minn garð því nafn mitt þýðir stór á latínu. Þær
þreyttust ekki á að koma með djarfar athugasemdir um samanburð á
japönsku agúrkunum og manndómi mínum.
í þessu litla þorpi bjuggu um hundrað manns á sumrin en öllu færri á
veturna, sennilega svona tuttugu. Einn þeirra var moldríkur eldri
maður sem átti í raun mest allt þorpið. Hann átti líka skútu við
Miðjarðarhafið og lítinn seglbát á Lago Lugano. Okkur varð vel til
vina og ég fór oft að sigla með honum á vatninu. Stundum fór ég
einn og varð brátt svo leikinn í siglingum að ég vildi helst ekki fara á
vatnið nema í hálfgerðum stormi. Þessi maður hét Gianco og þrátt
fyrir öll sín auðæfi ók hann alltaf á litlum Fíat 500, sem er minnsta
gerðin sem fyrirtækið framleiðir. Þetta fannst mér skrýtið og þegar ég
spurði hann hvers vegna, þá sagði hann mér að bílar væru versta fjár-
festing sem völ væri á. Hins vegar sýndi hann mér stóra geymslu sem
hann átti rétt utan við þorpið og þar inni undir miklum seglum voru
fimm bílar, Ferrari, Lamborghini, Jaguar E og fleiri frægartýpur. Þetta
voru antíkbílar sem aldrei var ekið fyrir utan þegar bifvélavirki kom
nokkrum sinnum á ári til að liðka þá og smyrja. Þetta er fjárfesting,
sagði Gianco, og þessa bíla sel ég þegar rétti tíminn kemur.
( skóginum ofan við þorpið bjuggu villisvín sem eru harðduglegar
skepnur. Svínin voru ekkert feimin við að heimsækja garðana í
þorpinu og éta allt sem sem þau komust í. Auk þess að róta upp
öllum jarðvegi, naga allt og bíta. Maður hélt sig innandyra á meðan
þessum heimsóknum stóð því svínin geta verið mannýg og
óskemmtileg við of nána kynningu.
Veturnir voru kaldir á Norður-Ítalíu, raunar mesti kuldi sem ég hef
kynnst því rakinn er svo mikill að það hrímar allt og mikil klakabrynja
sest á bíla. Þarna er líka þokugjarnt og gat verið mjög hættulegt að
aka í þokunni.
Besti tíminn til að heimsækja Ítalíu er um vor eða haust. Þá erfallegt
en ekki þrúgandi hiti. Á mesta ferðamannatímanum er hreinlega ekki
hægt að ferðast, það stíflast allt í ágústmánuði, lestar, hraðbrautir og
veitingahús og hótel. Þess vegna notaði ég alltaf vor og haust til að
ferðast um Ítalíu og langar alltaf þangað þegar vorar og haustar.