Ský - 01.09.2005, Blaðsíða 36

_ Útivist----------------------
stefnu. Við tók urðardrag og þá þurftu þeir að ryðja burtu
grjóti.
Öræfin eru að miklu leyti melar og svartir sandar en árnar eru
helstu farartálmar. Ekki bætti það úr skák fyrir ferðalöngunum
að þeir þekktu ekki árnar eða vöðin vel. Fjórðungakvísl er eitt
þessara fallvatna. Brattir melar liggja að henni þar sem þá bar
að, en nokkrum spöl neðar hverfur áin í gljúfur milli hárra
þursabergshamra. Þeir ruddu leiðina niður að farveginum og
leituðu þar til þeir komust yfir á góðu vaði.
Fararskjótinn þurfti sína umhirðu. Auk þess að fylla hann
bensíni þurfti hann nú að fá nýtt „lovband" sem Jón kallar
svo, sem var bremsuband sem hélt bílnum í lága gírnum (low).
Cott var að geta unnið að þessu í skjóli við stóru regnhlífina,
í napurri norðangolu en í Tungnafellsjökli sáu þeir að komin
var blindhríð.
Þeir höfðu valið leiðina jafnóðum og þeir óku áfram, reynt að
þræða hæstu hryggi, svo sem unnt var, en valið aðalstefnuna
eftir fjarlægum kennileitum. Skyndilega óku þeir inn á
varðaðan Sprengisandsveginn, breiðan greiðfæran ruddan veg
ávesturbakka Fjórðungsvatns. Þaðvakti þægilegaöryggiskennd
að vera nú loks á vegi.
Um kvöldið tjölduðu þeir norðan við vatnið, en þá var þungt
í lofti. Brátt fór að rigna og áður en varði var komið norðan
hríðarveður. Það var gott að halla sér eftir um 55 km áfanga sem
var að baki. En ekki voru þeir áhyggjulausir. Það voru a.m.k.
70 km til byggða norðanlands og allra veðra von. Enda kom
það á daginn að veðrið hélt fyrir þeim vöku og sífellt snjóaði.
Skyldu þeir þurfa að skilja bílinn eftir og ganga til byggða? Nú
var vissulega gott að vera kominn á varðaðan veg
Vaknað í skafli
Þegar þeir vöknuðu daginn eftir var hálfrökkur í tjaldinu. Úti
var ökklasnjór og enn snjóaði. Þeir drifu sig á fætur, hristu
það mesta af snjónum af bíl og farangri og nú biðu þeir þess
með óþreyju hvort bíllinn færi í gang. Hann var tregur. Loks er
Sigurði hugkvæmdist það snjallræði að „snapsa" bílinn, eins og
hann kallaði það, og upp af honum stigu snögglega eldtungur,
þá komst vélin í gang öllum til mikils léttis.
Bensínbirgðir grafnar upp við Tungnaá.
Hinir gengu á undan bflnum, þræddu vörðurnar, en það
var hálfblint, og ekki sást á milli þeirra í hríðinni. Landið var
líka fremur ógreiðfært og grýtt. Snjórinn olli bílnum litlum
vandræðum, þótt sums staðar hafi dregið í skafla, sökum þess
hve laus hann var.
Rétt norðan við Tjarnardrag var efsti punktur ferðarinnar, í
826 m hæð yfir sjávarmáli. Nú gátu þeir aftur ekið eftir korti,
Ijósprentaða kortinu af nyrðri hluta leiðarinnar. Leiðin er grýtt
og ógreiðfær og í hádeginu koma þeir að Kiðagilsá, sem rennur
í stórgrýttu dragi, 20 m breið og 40-50 sm djúp. Þeir fóru yfir
ána ofan við vaðið og tók það þá fullan hálftíma. Nú var hætt að
snjóa og tók snjó ört upp því regnið streymdi niður úr loftinu.
í Kiðagili dvöldust þeir um þrjá tíma, fengu sér að borða og
kaffi á eftir.
Rigningunni slotaði, en komin var svo dimm þoka að þeir
fundu ekki varðaða veginn, en óku eftir áttavita um hríð. Brátt
byrjaði að rigna á ný og þegar rigningin magnaðist tjölduðu
þeir klukkan hálf átta í skjóli við bílinn í fátæklegu mosadragi
um 3 km norðan við Fossgilsmosa. Þeim fannst ónotalegt að
setjast þarna að, blautir úr opnum bílnum. Þennan dag hafði
þeim miðað hægt, ekki meira en 30 km.
Laugardaginn 19. ágúst vöknuðu þeir kl. 6:00. Tjaldið var
rennvott og ýmislegt hafði blotnað. Bíllinn reyndist tregur í
gang, og enn varð Sigurður að „snapsa" hann.
Veður var þurrt en sólarlítið. Leiðin lá eftir greiðfærum götum
niður Mjóadal sem er þröngur, en upp hlíðarnar teygja sig lyngi
vaxnir gróðurgeirar, sem voru mikil viðbrigði frá flatneskju og
gróðurleysi öræfanna. Nú fannst þeim að þeir væru að koma til
byggða, enda var búið í Mjóadal, þó að bærinn væri nú kominn
í eyði. Það héldu bílstjóranum engin bönd og þeir bruna áfram
eftir greiðfærum hlemmigötum. Þessum fjörspretti „gamla
Fords" létti ekki fyrr en langt niðri í dal, en þá komst hann
ekki lengra, framundan var gróið land, djúpar hestagötur og
kargaþýfi. í fyrsta sinn í allri ferðinni urðu þeir að snúa við. Af
þessu varð allmikil töf því ekki óku þeir alla leiðina til baka upp
dalinn, heldur klöngruðust upp austurbrekkuna og lentu þar í
ótal lækjaskorningum, moldarbörðum og urðarskriðum.
Loks komust þeir upp á hálsinn milli Mjóadals og íshólsdals
og óku suður undir Ytri-Mosa, fyrir drög íshólsdals og austur á
Á Tungnaá, bíllinn er stærri en báturinn.
ský 36